خالد حسینی نویسنده ‌افغانستانی: به افغان‌ها پشت نکنید‌ و از کشورهای دنیا می‌خواهد به افغان‌ها پشت نکنند و از رئیس‌جمهوری آمریکا می‌پرسد میراث ۲۰سال گذشته چیست‌؟‌

 

یکشنبه ۳۱ مرداد ۱۴۰۰

خالد حسینی، نویسنده معروف افغان در مصاحبه‌ای جدید از تحولات اخیر در زادگاهش، دیروز و امروز افغانستان، مسئولیت جهانی در قبال کشورش و … صحبت کرده است. او از کشورهای دنیا می‌خواهد به افغان‌ها پشت نکنند و از رئیس‌جمهوری آمریکا می‌پرسد میراث ۲۰سال گذشته چیست‌؟‌

به گزارش ایسنا به نقل از سی اِن اِن، خالد حسینی نویسنده و پزشک افغانستانی به عنوان شهروند آمریکا از ۱۵سالگی در آن‌جا زندگی می‌کند، درباره تحوالت تازه افغانستان با سی‌ان‌ان گفتگو کرده است که شرح آن را می‌خوانیم:‌

*وقتی می‌بینید که خانه کودکی‌تان در کابل دوباره به دست طالبان سقوط کرد، چه احساسی داشتید؟‌

این بسیار ناراحت‌کننده است. یک روز از خواب بیدار شدم، تلفنم را روشن کردم و دیدم کابل سقوط کرده است. من از زمان حادثه ۱۱سپتامبر و حمله آمریکا به افغانستان چندین‌بار به افغانستان رفته‌ام و پیوند عاطفی بسیار قوی با کشور، شهر و مردم آن دارم. دیدن پرچم طالبان بر فراز آن شهر بسیار دلخراش است.‌

*از سال‌های اولیه زندگی در آن‌جا چه چیزی به یاد دارید؟‌

سوررئال است که چقدر متفاوت بود. در آن‌جا هیپی‌ها در چایخانه‌ها می‌نشستند و زنان در مکان‌های عمومی حضور داشتند و ماشین می‌راندند و در دولت به عنوان وکیل و پزشک کار می‌کردند و جامعه‌ای بسیار متفاوت بود.کابل شهری پررونق بود و طبق استانداردهای یک کشور مذهبی محافظه‌کار، کاملا آزاد بود. ۴۰سال است که افغانستان یکی از سخت‌ترین نقاط روی کره زمین برای «بچه بودن» است، اما من واقعا کودکی دوست داشتنی‌ای در آن‌جا داشتم. بسیار خدا را شکر می‌کنم که در آن دوران در افغانستان زندگی کردم و توانستم چند سال پایانی صلح و ثبات را در افغانستان قبل از حمله شوروی و ایجاد این دومینو از رویدادها مشاهده کنم که به اتفاقاتی ختم شد که در روزهای اخیر در تلویزیون می‌بینیم.‌

*بعد از بیرون راندن طالبان از قدرت در سال ۲۰۰۱، به نظر شما افغانستان به کجا می‌رسید؟‌

احساسات من بازتاب میلیون‌ها افغان بود: این‌که طالبان رفته‌اند و گشایشی برای آینده‌ای بهتر، کشوری باثبات‌تر، مرفه‌تر و صلح‌آمیزتر در حال شکل‌گیری است. در سال ۲۰۰۳در کابل بودم. این اولین بار بود که پس از ۲۷سال به افغانستان بازگشتم، هنوز هیچ‌گونه شورشی مشاهده نشده بود و مردم کاملا امیدوار بودند. این با شرایط امروز کاملا در تضاد است. برای من این تلخ‌ترین روزهای افغانستان در ۲۰سال گذشته و احتمالا تلخ‌ترین روزها از زمان جنگ داخلی بین سال‌های ۱۹۹۲تا ۱۹۹۶است. نمی‌دانم آینده افغانستان چه می‌شود.‌

*چه زمانی آن احساسات امیدواری شروع به تغییر کرد؟ آیا پیش‌بینی می‌کردید که طالبان دوباره افغانستان را در اختیار بگیرد؟‌

هنگامی که من در افغانستان بودم و با مردم محلی صحبت می‌کردم نکته بسیار قابل‌توجه آن بود که همه یک چیز را تکرار می‌کردند: این‌که آن‌ها ایمان نداشتند که دولت افغانستان بتواند کشور را حفظ کند. فکر می‌کنم اکثریت افغان‌ها نگران بودند که بدون حضور نیروهای بین‌المللی در افغانستان، دولت این کشور به دست گروه‌های دیگر بیفتد. فکر نمی‌کردم به این سرعت سقوط کند اما در عرض ۱۱روز کشور به دست طالبان افتاد و ما این‌جا هستیم و این کاملا بهت‌آور است.‌

دوست دارم از بایدن بپرسم میراث ۲۰سال گذشته چیست؟ همه این‌ها برای چه بود؟ افغانستان در دست افرادی است که آمریکا برای بیرون راندنشان به آن‌جا رفت. در طرف افغانستان، هزاران و هزاران غیرنظامی کشته شدند، بسیاری از مردم آواره شدند، بسیاری از روستاها بمباران شدند و بسیاری از مردم به امید این‌که کشور آینده بهتری داشته باشد رنج بردند. اکنون آن‌ها تحت کنترل گروهی هستند که خود آمریکا آن‌ها را به عنوان گروه تروریستی معرفی کرده است، افرادی که در اواسط دهه ۹۰یک حکومت وحشتناک را بر مردم افغانستان اعمال کردند و افغانستان را به پناهگاهی امن برای گروه‌های تروریستی تبدیل کردند؛ بنابراین هضم این موضوع بسیار تلخ است.‌

*اکنون جهان چه مسئولیتی در قبال افغانستان و مردم آن دارد؟‌

در حال حاضر یک بحران انسانی در داخل افغانستان وجود دارد. در این روزهای اولیه بسیار ضروری است که امدادگران و سازمان‌های امدادی مانند کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان و آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد و دیگران برای ارائه خدمات نجات به این افراد دسترسی داشته باشند.از همه کشورها می‌خواهم که مرزهای خود را باز نگه دارند و از پناهندگان افغان که ۴۰سال از خشونت و آزار و اذیت گریخته‌اند استقبال کنند. این لحظه زمان تسلیم شدن افغانستان نیست، زمان آن نیست که به افغان‌ها و مهاجران افغان

پشت کنید.‌

نظر شما در مورد این‌که طالبان می‌گویند حکومت آن‌ها این‌بار متفاوت خواهد بود چیست؟‌

احساسات من درباره آن‌ها بازتاب تفکر بسیاری از افغان‌های دیگر است. من عمیقا شک دارم. توجه جهان در حال حاضر به طالبان است، بنابراین تعجب‌آور نیست که آن‌ها می‌گویند به حقوق بشر احترام می‌گذارند و به حقوق زنان احترام می‌گذارند. آن‌ها بسیار محتاطانه می‌گویند «در حدود قوانین اسلامی» اما این امر کاملا جا را برای تفسیر باز می‌گذارد.‌

*کتاب‌های شما خوانندگان زیادی را در سراسر جهان با افغانستان آشنا کرد. داستان تا چه اندازه می‌تواند به درک فرهنگ و مردم یک کشور کمک کند؟‌

این تنها یک پنجره به داخل کشور و تجربه یک نفر است. بسیار خوشحالم که مردم کتاب‌های من را خوانده‌اند و ارتباط شخصی با وضعیت بد افغان‌ها و با افغانستان و این سرزمین ایجاد کرده‌اند، زیرا سال‌های سال است که افغانستان با طالبان، جنگ و قاچاق مواد مخدر دست به گریبان است. امیدوارم مردم از طریق کتاب‌هایم به درک دقیق‌تر و پیچیده‌تری از افغانستان دست یابند.‌

*در حال حاضر آثار کدام نویسندگان دیگر افغان را باید بخوانیم؟‌

فریبا نوا که یک روزنامه‌نگار و نویسنده فوق‌العاده است، کتابی به نام «ملت تریاک: کودک عروس، اربابان مواد مخدر و سفر یک زن در افغانستان» نوشته است. این یک کتاب خاطرات خانوادگی درباره تجارت تریاک در افغانستان است.همچنین دیدگاهی در مورد افغانستان در حدود ۳۰سال گذشته ارائه می‌دهد.برای کسانی که می‌خواهند نه تنها تاریخ افغانستان بلکه تجربه افغان‌های در تبعید را نیز درک کنند، کتاب «غرب کابل، شرق نیویورک» از تمیم انصاری را توصیه می‌کنم.‌

*در حال حاضر کدام صداهای افغان نادیده گرفته می‌شود؟‌

یکی از نگرانی‌های جدی من درباره صداهایی که نادیده گرفته می‌شوند، مربوط به زنان است. هنگامی که طالبان در دهه ۱۹۹۰در افغانستان مسئولیت داشت، اساساً زنان را از مشارکت معنادار در زندگی اجتماعی منع کرد. افغانستان شاید بدترین مکان روی کره زمین برای زنان بود. امیدوارم صدای زنان در افغانستان خاموش نشود. آن‌ها شجاع‌ترین، مقاوم‌ترین و باهوش‌ترین گروه مردم افغانستان هستند و برای آن‌ها احترام زیادی قائل هستم.‌

*دوست داشتید مردم چه چیزی را بیشتر درباره مردم درباره افغانستان درک می‌کردند؟‌

آن‌ها مردمی هستند که از جنگ خسته شده و به ستوه آمده‌اند و ۴۰سال آشوب و آوارگی و بحران را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته‌اند. از دنیا می‌خواهم که پس از محو شدن توجه رسانه‌ای، مردم افغانستان را رها نکنند. آن میلیون‌ها نفر هنوز آن‌جا خواهند بود. میلیون‌ها افغان در حال حاضر تحت کنترل گروهی هستند که ۲۰سال است به طور سیستماتیک این کشور را ترور کرده است.‌

کاملا طبیعی است که شاهد هجوم گسترده‌ای از افغان‌ها باشیم که در تلاش برای فرار از خشونت به مرز می‌دوند. بسیار ضروری است که این افراد به مراحل پناهندگی دسترسی داشته باشند و از آن‌ها محافظت شود. بنابراین لطفاً از آن سازمان‌هایی حمایت کنید که از حقوق و رفاه پناهندگان محافظت می‌کنند .

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *