«باید در نظر داشت که خشونت بازی با جمع جبری منفی است. هیچ نتیجه‌ای جز شکست برای طرفین ندارد. تفاوتی هم ندارد که از سوی کدام یکی از طرفین آغازگر خشونت است. مسأله این است که حتی طرفی هم که پیروز می‌شود، لزوما در ادامه هزینه‌های سنگینی را خواهد پرداخت، چون خشونت سیاسی تبدیل به یک نهاد می‌شود و پایان نمی‌پذیرد.»
فرارو- این روزها به طور گسترده ویدئوها و تصاویری از اقدام به خشونت در حال بازنشر و گردش هستند که همین امر نگرانی‌ها را بیش از بیش افزایش داده است.
به‌گزارش فرارو، اکنون تولید و بازتولید خشونت به یک آسیب اجتماعی بزرگ تبدیل شده است. اینکه ریشه خشونت‌های اخیر چیست و چرا جامعه به چنین چرخه‌ای از خشونت رسیده، مساله‌ای جدی است که نیازمند پردازش و بررسی است.
برنده‌ای وجود ندارد
عباس عبدی تحلیلگر مسائل سیاسی در گفتگو با فرارو در خصوص خشونت‌هایی که این روزها در خیابان‌ها و در پی اعتراضات مردمی ایجاد شده است، عنوان کرد: «باید در نظر داشت که خشونت بازی با جمع جبری منفی است. هیچ نتیجه‌ای جز شکست برای طرفین ندارد. تفاوتی هم ندارد که از سوی کدام یکی از طرفین آغازگر خشونت است. مسأله این است که حتی طرفی هم که پیروز می‌شود، لزوما در ادامه هزینه‌های سنگینی را خواهد پرداخت، چون خشونت سیاسی تبدیل به یک نهاد می‌شود و پایان نمی‌پذیرد؛ لذا هر کدام از طرفین ممکن است در لحظه احساس پیروزی از یک رفتار خشونت آمیز داشته باشند، اما این یک پیروزی واقعی و ماندگار و تاثیرگذار نیست.»
این فعال سیاسی گفت: «متاسفانه حاکمیت به طور کلی بلد نیست که باید چگونه در برابر اعتراضات مردمی واکنش نشان دهد. ضمن اینکه اصولا علاقه‌ای هم به اعتراض ندارد و نمی‌خواهد به هیچ عنوان به اعتراض رسمیت ببخشد؛ بنابراین هر اعتراضی را براندازی تلقی می‌کند و واکنش حداکثری را در دستور کار قرار می‌دهد و مادامی که همچینی تلقی از اعتراض وجود داشته باشد، رویکرد آنان همین خواهد بود و تغییری نمی‌کند.»
اعتراض بدون رهبری، به خشونت می‌کشد
این تحلیلگر مسائل سیاسی در پاسخ به این سوال که آیا به طور کلی در برابر خشونت امکان اعتراض مسالمت آمیز وجود دارد یا خیر؟ تاکید کرد: «به عقیده من اگر اعتراضات یک رهبری منسجم داشته باشد، در صورتی که بخواهند می‌توانند اعتراضات را به سمت رویکرد‌های مسالمت‌آمیز پیش ببرند. ولی واقعیت این است هنگامی که اعتراضات به امان خدا رها شود، دیر یا زود منحرف و به خشونت کشیده می‌شود.
به طور کلی وقتی یک جوان در خیابان در اعتراضات بدون رهبری شرکت می‌کند، خشونت فوران خواهد کرد (فرقی ندارد خودش آغازگر خشونت باشد یا واکنشی به کنش خشونت‌آمیز طرف مقابل نشان دهد) این رفتار نقطه قوت او در خیابان است که در نبود یک رهبری واحد و مقتدر بروز پیدا می‌کند. ما باید میان اعتراضی که بدون رهبر است با یک اعتراض که مجموعه‌ای از افراد شناخته‌شده در راس آن قرار دارند، تفاوت قائل شویم.»
عبدی در پایان با اشاره به این نکته همچنان زمان برای شکستِ دور خشونت در اعتراضات وجود دارد، گفت: «من گمان نمی‌کنم آنچه تا امروز رخ داده مانع از این شود که هر دو طرف به سمت رویکرد مسالمت آمیز پیش بروند. به هرحال درست است که اتفاقاتی رخ داده که خشم و نفرت را میان هر دو طرف ایجاد کرده و افزایش داده است، اما باید توجه داشت که چنین اتفاقی برای ملت‌های مختلف رخ داده است و در نهایت هم با یکدیگر سازش کرده‌اند. دلیلش هم این است که آن‌ها می‌دانند تداوم این راه تبعات و هزینه‌های بسیار سنگینی دارد؛ لذا به جای اینکه چشم به گذشته بدوزند و در حصار آن زندانی شوند، سعی می‌کنند با نگاه به آینده با یکدیگر وارد مذاکره شوند؛ بنابراین من باور دارم که می‌توان دور خشونت را شکست. البته برای این لازم است که حاکمیت قدم‌های اولیه و اساسی را بردارد.»
