شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید؛ گزارش انجمن شعر و ادب قطب به تاریخ شنبه ۱۴۰۲/۱۱/۱۴ به قلم دکتر سید جعفر علمداران به همراه عکس

چگونه سر ز خجالت برآورم برِ دوست

این یادداشت را بارها در ذهنم نوشتم و پاک کردم. بارها پای کامپیوتر نشستم و نوشتم و بعد انگشت را روی بک‌اسپیس گذاشتم و همه را پاک کردم. گاه شرایطی پیش می‌آید که یک شاعر غزل‌سرا از نوشتن یک یادداشت سپاسگزاری عاجز می‌شود. این یادداشت را با چند روز تاخیر در تشکر از دوستانم می‌نویسم به خاطر جلسه‌ای که در ۱۴ بهمن‌ماه ۱۴۰۲ در انجمن قطب تربت حیدریه برگزار شد. نمی‌توانم فقط تشکر کنم و بگذرم، که دلم قرار نمی‌گیرد. باید کمی به عقب برگردم.

هر کسی که مرا می‌شناسد از علاقه‌ی من به شعر، شاعران تربت حیدریه و انجمن قطب خبر دارد. در سال‌های اخیر خیلی پیش آمده که اسم مرا در کنار انجمن قطب گذاشته‌اند یا گفته‌اند که من برای انجمن قطب و شعر تربت کار کرده‌ام و چه و چه و چه… اما بگذارید بدون فروتنی و شکسته‌نفسی و از ته دل بگویم این منم که تا گردن زیر دین انجمن قطب و شاعران تربت حیدریه هستم. منم که اگر شعر و ادبیات، انجمن قطب و دوستان شاعرم را از من بگیرند یک روز هم دوام نمی‌آورم.

در ابتدای دهه‌ی هشتاد من مربی برق و مسئول روابط عمومی اداره‌ی فنی و حرفه‌ای تربت حیدریه بودم. گاهی در جلسه‌ای شرکت می‌کردم، با موبایلم در جلسه ماربازی می‌کردم و در آخر چند خط گزارش می‌نوشتم و به رئیس اداره می‌دادم. باقی وقت‌ها هم در کارگاه برق چشمم به ساعت بود که کی کارت بکشم و بروم. در خانه هم بهتر نبودم، منتظر بودم بخورم، بخوابم، برخیزم، چرخی بزنم، بخورم، بخوابم و باز روز از نو روزی از نو. انبان عمر را از بطالت پر می‌کردم. چند خطی شعر هم نوشته بودم. سال‌ها شعرم در یک سطح بود، سطح که چه عرض کنم، زیر سطح بود، زیر صفر بود.

یکی از جلسه‌هایی که قرار بود شرکت کنم و گزارشش را برای رئیس ببرم «بزرگداشت فریاد نیشابوری» بود در رباط طبسی در عصر پنجشنبه‌ای تابستانی. احتمال می‌دادم از جلسه‌های اداری جذاب‌تر باشد. من هیچ‌کدام از آن جلسه را به یاد نمی‌آوم. اصلا راحت‌تان کنم، آن سال‌ها را به زحمت به یاد می‌آورم اما بزرگداشت فریاد نیشابوری را طوری به یاد دارم که انگار همین الان در مراسم نشسته‌ام، کافی‌ست سر بچرخانم و تماشا کنم.

در آن جلسه هر چه راجع به شعر در ذهنم ساخته بودم فروریخت. قبلا به گوشم خورده بود که شاعران معاصر زلف و خط و خال را رها کرده‌اند و ساده و سرراست حرف‌شان را می‌زنند. مثنوی «بازگشت» محمدکاظم کاظمی به گوشم رسیده بود و کم و بیش فهمیده بودم که با آن زبان عهد بوقی‌ام دارم خارج می‌زنم اما قبولش سخت بود. در آن جلسه شاعرانی را می‌دیدم هم‌سن و سال خودم که شعرشان فرسنگ‌ها از من جلوتر بود. نه یک نفر، نه دو نفر، که هر کس پشت تریبون می‌رفت و شعر می‌خواند در دل من قند آب می‌شد.

سرتان را درد نیاورم. صبح شنبه اول وقت من در اداره‌ی ارشاد بودم و ملتمسانه می‌پرسیدم که آن آقای قدبلند با ابروهای پرپشت کیست؟ می‌شود با او صحبت کنم؟ آن جوانی که ریش داشت و صورت گوشت‌آلودی داشت اسمش چیست؟ این کجاست؟ آن که بود؟ سعی می‌کردم مشخصات بدهم که اسمی آدرسی چیزی دستگیرم شود. کسی که پشت میز بود تمام سوال‌های مرا یک کاسه کرد و در جوابم گفت: «انجمن شعر، شنبه‌ها ساعت پنج؛ همه‌ی این‌هایی که گفتی را در انجمن شعر می‌توانی پیدا کنی.»

چه روز طولانی‌ای بود آن روز. مُردم تا ساعت پنج شد ولی بالاخره ساعت پنج شد و آدم‌هایی که منتظرشان بودم یکی یکی از راه رسیدند. اگر بخواهم شرح آن جلسه را بنویسم مثنوی هفتاد من کاغذ می‌شود. آن دو ساعت را می‌توانم به اندازه بیست ساعت یا دویست ساعت کش بدهم و راجع به آن بنویسم.

خلاصه کنم. جلسه که تمام شد من روی زمین نبودم. حس پذیرفته شدن از طرف یک جمع که همنشینیِ یکی از ایشان آرزویم بود خیلی خوش‌آیند بود. بعد از جلسه تعدادی از شاعران جوان مرا دعوت کردند که جمع دوستانه‌شان بروم، به چند شاعر دیگر هم تلفن زدند و آدرس دادند که بیایند، کسانی که بعد از آن تاریخ شدند بهترین دوستانم. آن عصر شنبه، انجمن قطب دنیا را با تمام زیبایی‌هایش به من هدیه داد.

گاه با خودم فکر می‌کنم اگر به آن مراسم بزرگداشت دعوت نمی‌شدم، اگر به انجمن شعر نمی‌رفتم، اگر از طرف جمع پذیرفته نمی‌شدم امروز چه حالی داشتم. احتمالا چند سال تربت درس می‌دادم و برمی‌گشتم مشهد و الان چشم می‌کشیدم که کی بازنشسته شوم.

شعر موتور محرکه‌ی زندگی من شد، شب‌هایم روشن شد و روزهای خاکستری‌ام رنگ گرفت. این یادداشت را برای دوستان شاعرم می‌نویسم. برای کسانی که همنشینی و هم‌کلامی‌شان را بسیار دوست دارم. هر وقت خواستید اسم مرا کنار انجمن قطب، شعر تربت حیدریه و شاعران تربت حیدریه بگذارید به یاد داشته باشید که در این رابطه بدهکار اصلی بهمن صباغ زاده است.

بهمن صباغ زاده
۱۴۰۲/۱۱/۱۸ مشهد

یادداشت_ها
بهمن_صباغ_زاده
انجمن_قطب

پی‌نوشت: عنوان یادداشت مصرعی از حافظ است.