وزارت کشور همچنان منتظر بررسی ادعای رئیس سابق مجلس مبنی بر دخالت دولت در انتخابات است و۲۳۷روز گذشت، مدارک حداد عادل نرسید!

آفتاب یزد ـ رضا بردستانی: شکست اصولگرایان در انتخابات مجلس دهم می‌تواند دلایل عدیده ای داشته باشد اما یکی از آن ده‌ها دلیل نیز چیزی به نام دخالت موثر دولت در انتخابات نمی تواند باشد. آن عده از اصولگرایان واقع گرا که منطقی‌تر جامعه سیاسی ـ اجتماعی را رصد می‌کردند به خوبی می‌دانستند ساز و کار انتخابات مجلس در سالی که مذاکرات هسته‌ای به سرانجام رسیده است و نیز برجام مصوبه مجلس را به همراه دارد با تمامی سال‌های گذشته تفاوت ظاهری و ماهوی دارد اما عده ای دیگر از همین اصولگرایان که دل در گرو این و آن بسته بودند و همایش در همایش و نشست پشت نشست برگزار می‌کردند چون دور و اطراف خود را اندکی شلوغ دیده بودند دیگر به این مسئله فکر نکرده بودند که همواره کسری از یک جمع بزرگ تر نمی تواند نماینده تمامی آن جمع اصلی قلمداد شود.
از بگو ـ مگوهای به بیرون درز کرده گرفته تا برخی اعتراض‌های علنی، از نصیحت ناپذیری برخی سیاست پیشه‌های کم تجربه تا یکه تازی تریبون داران بی اندیشه فردا و نیز از عدم همراهی چهره‌هایی سرشناس و تاثیر گذار تا اعتراض شدید احمدی نژاد و آن قطعی دانستن شکست اصولگرایان! همه و همه نشان می‌داد که اگر شکستی هم در انتظار باشد به خود واقعی اصولگرایان بازمی‌گردد وگرنه مردم در انتخاب کردن، آیتم‌هایی را در نظر گرفته بودند که برخی از آن‌ها اساسا نمی توانست شامل حال برخی از چهره‌های اصولگرایی، خاصه نزدیکترین‌ها به جبهه پایداری باشد.
اسناد و اطلاعاتی که همچنان در دسترس نمی‌باشد!
ادعای حداد عادل مبنی بر دخالت تاثیرگذار دولت در انتخابات مجلس دهم و وعده به آینده دادن برای ارائه مستندات، اینک وارد هشتمین ماه خود می‌شود و اما دو روز پیش خبر رسیده که مستنداتی برای ارائه شدن همچنان در دسترس نمی باشد. در این باره معاون سیاسی استاندار تهران؛ سید شهاب‌الدین چاوشی در مورد طرح شائبه دخالت دولت در انتخابات از سوی حداد عادل و در پاسخ به این سوال که آیا مدارک ایشان بالاخره به دست دولت رسید یا خیر، می‌گوید:«تا این لحظه هیچ مستندی مبنی بر تخلف دولت در انتخابات استان تهران نه به دست ما و نه به وزارت کشور نرسیده است. بالاخره افرادی که در انتخابات رای نمی‌آورند، یک نگرانی‌‌هایی طبیعتا پیدا می‌کنند. ما باید به یکدیگر اطمینان داشته باشیم. سیستم موجود در نظام جمهوری اسلامی به گونه‌ای نیست که فرد یا کسانی بتوانند به راحتی تخلف کنند. آنقدر مراقب و دستگاه‌های نظارتی هستند که امکان چنین چیزی وجود ندارد.»
اگرچه اعتراض‌های این چنینی از آن دست اعتراض‌هایی است که همواره مورد نقد جدی حداد عادل و دوستانشان بوده است و آن، خدشه وارد کردن به اصل و اساس انتخابات و ایجاد شبهه در صحت برگزاری! می‌باشد اما این بار حداد عادل که با تمام تلاش و اعتماد به نفسی که نتوانستیم بدانیم از کدام ناحیه تقویت می‌شود، در بین چهره‌های راه یافته به مجلس نتوانست قرار گیرد و رتبه ای بهتر از سی و یکم به دست نیاورد و شاید همین ایستادن در جایگاه سی و یکم این احتمال را در وی تقویت کرده است که چنین جایگاهی تنها یک دلیل می‌توانسته داشته باشد و آن نیز دخالت در روند برگزاری انتخابات 
**از سوی دولت بوده ولاغیر!
حداد عادل که بعدها مورد اعتراض نرم اطرافیان و دوستان هم حزبی خود قرار گرفت که یکی از ده‌ها دلیل شکست سنگین اصولگرایان، وجود و حضور چهره‌هایی بوده است که چندان با تفکرات اصولگرایی همخوانی نداشته، بیشتر به گروهی خاص نزدیک بوده‌اند، برای فرار از فراگیر شدن چنین انتقاداتی که اگرچه مستقیم بیان نشد اما قابل فهم و درک بود، از میان مجموعه مصاحبه‌ها و نقدهای ارائه شده از سوی چهره‌هایی نظیر مصباحی مقدم و باهنر، با طرح شائبه دخالت دولت در انتخابات مجلس و نیز رسانه ای کردن وعده ارائه مستندات در آینده ای نزدیک، خود را با چالش و حاشیه ای جدی تر درگیر نمود.
این چهره اصولگرا که می‌توان گفت تمامی اعتبار سیاسی خود را فدای تشکیل ائتلافی بزرگ کرد زیرا در ائتلاف فراگیر سهم عمده ای را به پایداری و یکتا اختصاص داد! کم کم به حاشیه رانده شد و از فردای انتخابات مجلس دهم و قطعی شدن شکست سنگین اصولگرایان اگر نبود آن ادعای همچنان ادعا باقی مانده! و حواشی پیرامونی آن، به طور قطع برای مدت‌ها در سایه بی توجهی‌ها باقی مانده بود و اما از آن جایی که ادعای مطرح شده ادعایی است سخت و سنگین، قطعا رسانه‌ها تا زمان دریافت توضیحی قابل دفاع و پذیرفتنی، آن را با جدیت دنبال خواهند کرد. این روزها و در حالی که رقابت‌های انتخاباتی در آمریکا به نقطه جوش رسیده است، یک ادعای احتمال تقلب در انتخابات آتی ریاست جمهوری آمریکا با چنان واکنش تلخی از سوی چهره‌ها و رسانه‌ها روبه‌رو شد که خیلی زود ترامپ قافیه را باخت و مجبور به عذرخواهی شد. طرح احتمال وجود رگه‌هایی از دخالت آشکار و تاثیرگذار دولت یک سوی مسئله است اما وقتی حداد عادل مدعی این مهم می‌شود که برای اثبات ادعاهای خود مستنداتی نیز دارد دیگر از قاعده شبهه افکنی پا را فراتر نهاده و رسانه‌ها این را حق طبیعی خود می‌دانند که پیگیر ماجرا باشند. اگرچه می‌دانیم حدادعادل تنها از سر ناراحتی و باورناپذیری شکست به این رویه روی آورده و فرضیه دخالت دولت را مطرح ساخته است و اگرچه به خوبی می‌دانیم با ساز و کارهای انتخاباتی در جمهوری اسلامی ایران عملا امکان دخالت‌هایی تعیین کننده آن هم در مقیاسی بزرگ به اندازه تهران چندین میلیون نفری وجود نداشته است اما همچنان منتظر خواهیم ماند تا ببینیم بالاخره از کدام جیب آقای سیاستمدار فرهنگ مدار، سندی دال بر اثبات آن ادعا خارج خواهد شد. از آن جایی که حدادعادل را بیشتر از سیاسی بودن، فرهنگی و دانشگاهی می‌دانیم! انتظار از ایشان این بود که اساسا در طرح چنین ادعایی که می‌تواند اعتماد را به مخاطره افکند، از خصلت‌های فرهنگی و دانشگاهی خود بهره می‌بردند و شکست را با متانت و بزرگواری می‌پذیرفتند و تن به شبهه افکنی نمی سپردند که به نظر می‌رسد به ثواب و صواب نیز نزدیک‌تر بود.