رئیس مرکز اسناد و مفاخر دانشگاه فردوسی مشهد گفت: اگر همه ما امروز گردهم آمدیم تا به نشانه قدرشناسی یاد و خاطره علی‌اکبر فیاض را گرامی بداریم، باید بدانیم که قدرشناسی واقعی، تداوم راه اوست.
به گزارش ایسنا- منطقه خراسان، دکتر سلمان ساکت که در «شب علی‌اکبر فیاض» در دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد سخن می‌گفت، اظهار کرد: بنده می‌خواهم از منظر دیگری صحبت کنم و آن نقش علی‌اکبر فیاض در گسترش و پویایی دانشکده ادبیات و دانشگاه فردوسی به طور کلی است و عنوان مطلب من « فیاض در دانشگاه مشهد» است.
وی ادامه داد: توصیفات قدرشناسانه از دکتر فیاض از آن رو بوده است که خراسانی‌ها از سال‌ها پیش، آرزوی تاسیس دانشکده ادبیات را در سر می‌پروراندند و حال آن را محقق شده می‌دیدند و در این میان علاوه بر ارج‌گذاری به پیگیری‌های بزرگان و فرهیختگانی چون آقایان موید ثابتی و محمود فرخ این مهم را مدیون فداکاری‌ها و کوشش‌های دکتر فیاض می‌دانستند.
رئیس مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی مشهد تصریح کرد: بر اساس خاطرات و اسناد به جا مانده، به نظر می‌رسد پایه‌گذاران عمده و موثر دانشکده ادبیات، موید ثابتی و محمود فرخ بوده‌اند که البته نقش موید ثابتی، سناتور ذی‌نفوذ و فعال و فرهیخته آن روزهای خراسان، بیشتر و پررنگ‌تر بوده است.
ساکت خاطرنشان کرد: فیاض علاوه بر انتخاب استادان و نظارت بر کار ایشان، به برگزاری نشست‌های پژوهشی و سخنرانی‌های علمی اهتمام می‌ورزید و در آن روزگار که ارتباط جامعه، نقل محافی دانشگاهی نشده بود، به صورت ماهانه سخنرانی‌هایی در محل دبیرستان فروغ با دعوت عام از همه مردم تشکیل می‌داد؛ جالب آنکه او به تنوع در این نشست‌ها باور داشت و همزمان با سخنرانی‌ها و پرسش و پاسخ‌ها در هر نشست فیلم‌هایی نیز پخش می‌کرد. این همه، فضای شهر را در آن روزگار به کلی تغییر می‌داد و علاقه‌مندان فرهنگ و ادب و هنر را دلگرم کرده بود.
وی افزود: فیاض به فعالیت‌های دانشجویی نیز توجه داشت. از گزارش‌های منتشر شده در روزنامه خراسان برمی‌آید که از همان ماه‌های آغازین تاسیس دانشکده، فضا و امکانات کافی برای فعالیت‌های دانشجویی فراهم شده بود، تا آنجا که انجمن‌های ادبی در دانشکده تشکیل شده و اعضای آن‌ها در همه برنامه‌های دانشکده نقشی به‌سزا ایفا می‌کردند؛ همچنین فیاض به دانشجویان مستعد علاقه داشت و راه را برای کسب تجربه و شناخته شدن آنان هموار می‌کرد.
رئیس مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی مشهد بیان کرد: فیاض در کنار مسائل علمی و پژوهشی، به سلامت جسم و روح دانشجویان هم توجه داشت و آن را در اعتلای علمی و پژوهشی دانشجویان مهم می‌دانست. فیاض همتی بلند داشت و به آنچه به انجام رسانده بود، خرسند نمی‌شد؛ افق‌های باز و گشوده‌ای را همواره در ذهن و ضمیر خود مرور می‌کرد و آن‌ها را هدف اصلی خود قرار داده بود.
ساکت افزود: فیاض می‌دانست که رشته‌های مختلف علوم انسانی با یکدیگر مرتبطند و هر یک می‌تواند دیگری را غنا بخشد. او به گسترش علم و دانش در خراسان هم دلبسته بود؛ بنابراین از همان سال‌های ۳۴ و ۳۵ به فکر تاسیس دانشکده معقول و منقول یا الهیات افتاد، و در این بین البته موید ثابتی کمک‌کار و هم‌رای او بود؛ سرانجام در سال ۱۳۳۷ دانشکده معقول و منقول تاسیس شد که سرپرستی آن را هم به عهده دکتر فیاض گذاشتند و به حق همچون دانشکده ادبیات، بنیانی نیک و مستحکم بنا نهاد.
وی عنوان کرد: فیاض دلبسته میز و جاه و مقام نبود و اگر می‌دید که در جایی تاثیرگذاری موردنظرخود را ندارد، بلافاصله کناره می‌گرفت و به کار خود مشغول می‌شد. بلندهمتی و گشودگی افق‌های ذهن استاد فیاض تنها به امور دانشگاهی خلاصه نمی‌شد بلکه در مسائل فرهنگی مشهد و خراسان هم آرزوی پیشگامی و پیشتازی داشت.
رئیس مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی مشهد اضافه کرد: فیاض فروتن و بی‌ادعا بود و از مطرح شدن می‌گریخت و بیشتر ترجیح می‌داد در حاشیه باشد و متن را به دیگران واگذارد.
ساکت گفت: امروز از تولد فیاض ۱۲۰ سال، از بنای عظیمی که بنیان نهاد، یعنی دانشکده ادبیات، ۶۳ سال و از درگذشت غمبارش ۴۷ سال می‌گذرد. باید همگان بدانیم که در این دانشکده پرافتخار، میراث‌دار او هستیم و اولیای امور هم باید بدانند که برجای بزرگ‌مردی چون او تکیه زده‌اند. باشد که بلندهمتی، کوشندگی، همه‌جانبه‌نگری، آزادگی و دوراندیشی او را سرمشق خود قرار دهیم.
