«کرونا»، ویروسی است که شاید مسری بودن ناماش در میان مردمان این کره خاکی، به مراتب مسریتر از خود و عوارضاش بوده است، اما چرا ویروسی که درصد مرگ و میر مبتلایان به آن نسبت به بسیاری از ویروسها پایینتر است، باید تا این اندازه موجب اضطراب و استرس انسانها شود و حتی در برخی افراد حالتهای رواننژندی به وجود آورد؟ «کرونا» این روزها موجب تشدید علائم در افراد دچار وسواس فکری ـ عملی و همچنین افزایش و تشدید علائم افسردگی شده و استرس و اضطراب هم ارمغانی بوده است که برای اکثریت افراد جامعه به همراه آورده است. با تمامی این اوصاف این ویروس یک ویژگی منحصربهفرد هم دارد و آنهم قدرت انتقال بسیار سریع و آسان آن از فردی به فرد دیگر است، اما نه فقط مسری بودن عوارض، بلکه مسری بودن چیزی که همیشه و همیشه با ما است و آن چیزی نیست به جز مرگ! چرا که هنوز درمان قطعی برای آن یافت نشده است و همین موضوع باعث میشود که این بیماری در انظار عمومی با مرگ برابری کند!
در چنین شرایطی آیا باید از ویروس کرونا بترسیم؟ بله باید بترسیم، چرا که ممکن است بقایمان را تهدید کند. آیا باید دچار اضطراب و نگرانی و رواننژندی شویم و به گونهای رفتار کنیم که در عملکرد زندگیمان اختلال ایجاد شود؟ قطعاً خیر! فردی را که دچار وسواس فکری ـ عملی است در نظر بگیرید که به صورت کاملاً افراطی نگران تمیزی و نظافت و آلودگی و دوری از آنها است یا به شدت ماسک و مواد ضد عفونی احتکار میکند و یا دچار وسواس وارسی و یا دیگر انواع وسواسها است.
او در واقع از اضطراب شدید برای بقای خود رنج میبرد و در زندگیاش اختلال ایجاد کرده است، او زندگی را زندگی نمیکند، بلکه دائماً نگران آن است که زنده بماند و میخواهد تا جای ممکن مرگ و هرآنچه یادآور آن است را از خود دور کند، او جایی در ناکجاآباد آینده مشغول گذران زندگی است که اگر شما هم در مورد ویروس کرونا دچار افکار و رفتارهای اضطرابی شوید و در زندگیتان اختلال ایجاد کند، زندگی در لحظه را از دست میدهید و حتی ممکن است اضطراب از ابتلا به کرونا شما را از توجه به پیرامون و خطرهای دیگری که میتواند در لحظه اتفاق افتد، دور کند و به نحوی دیگر بقایتان را به خطر اندازد.
مهران طریقی ـ روانشناس و پژوهشگر مسائل اجتماعی
