سروده‌هایی از یدالله مفتون امینی

آفتاب را به تو نمی دهم

تا خرده خرده بشکنی اش

و از آن هزار ستاره بسازی

ماه را به تو نمی دهم

تا به خاطر کوهی از نور

دریایی از مروارید را انکار کنی

ستاره ها را به تو نمی دهم

تا بگویی:

خوشا شب های بی مهتاب

آسمان را به تو می دهم

تا ندانی که چه باید کرد

سروده‌هایی از یدالله مفتون امینی

کسی نبود که ستاره ها را بشمارد

گل ها را بو کند

برای رنگ ها نامی بگذارد

و از رازها در شگفت بماند

پس، خدا انسان را آفرید

اما انسان

برای این کارها انگیزه ای نداشت

پس، خدا عشق را آفرید

و او ستاره ها را شمرد

گل ها را بویید

رنگ ها را نامید

بسیاری از اشاره ها و نشانه ها را هم دانست

اما از رشک همه را نهان کرد

چنان که زیبایی ناگفته ماند

و نکته ها ناشنیده

آن گاه خدا گفت

که با پاره ای از عشق ها خیالی سرشار باشد

کلامی هموار نیز

و شعر پدید آمد…

شعر پنجم:

به قدر مهر من ای دوست مهربان نشدی

رفیق تن شدی اما ، رفیق جان نشدی

به نازنینی یک لاله بردمیدی و حیف

به دلنشینی یک شاخه ارغوان نشدی

گهی شتاب نمودی به راه و گاه درنگ

تو همسفر شدی ، آوخ که هم عنان نشدی

سپاس از آنکه شدی آفتاب روز بهار

دریغ از اینکه چراغ شب خزان نشدی

نه راز دوست شنیدی ، نه راز خود گفتی

همین قدر گله دارم که همزبان نشدی

سرشک ، نقطه عطفی ست از غریزه به عشق

ولی تو مایه لطفی در این میان نشدی

کدام نکته ندانستی از نکات و دریغ!

چون دور صحبت ما گذشت نکته دان نشدی

به درس وعده روانی تمام زیر و زبر

بگو که درس وفا را چرا روان نشدی

تو رام گفته «مفتون» شوی؟ – زهی خیال محال

نخواستی بشوی ، ای رمیده جان ، نشدی!

(وی از علاقه‌مندان به دکتر  محمد مصدق بود . آن موقع هم یک رباعی برای او گفت)

ای مرد که خانهٔ تو ویران کردند 

  با حکم عدو تو را به زندان کردند 

      افسرده مشو که مردم اندر دل

خویش

   بهر تو بنای قصر و ایوان کردند