مهمانان ناخوانده پشت درهای مسجد رنگونی‌ها/ اروندرود در چشم‌انداز آینده مسجد

مسجد رنگونی ها در آبادان | علاءالدین تراول

مسجد رنگونی‌ها در بیشتر روزهای سال، مهمان ناخوانده نمی‌پذیرد؛ این بنا که نوروز امسال، رکورددار جذب گردشگر در آبادان بود، در دیگر ماه‌های سال فقط در صورتی که هماهنگی‌های لازم از قبل با اداره میراث فرهنگی شهرستان انجام شده باشد، امکان بازدید دارد.

به گزارش ایسنا، مسجد رنگونی‌ها با بیش از ۱۰۰ سال قدمت در خیابانی است که به موازات آن ساحل اروندرود قرار دارد و از طرف دیگر، دروازه اصلی پالایشگاه نفت آبادان به این خیابان باز می‌شود. خیابانی پرتردد که بیشتر آن، بخش‌های اداری و صنعتی پالایشگاه است. همین موقعیت جغرافیایی مسجد سبب می‌شود، راه تعداد زیادی از رهگذران و گردشگران به این بنا برسد.

علی حیدری، تورگردان به خبرنگار ایسنا گفت: به‌جز ایام نوروز، درهای مسجد رنگونی‌ها معمولا بسته بوده است. گردشگران در طول سال فقط در صورت انجام هماهنگی می‌توانند داخل مسجد را ببینند. گردشگرانی هم که انفرادی سفر می‌کنند نمی‌توانند مسجد را ببینند!

او با اشاره به اینکه موزه پمپ بنزین آبان هم معمولا بسته است، گفت: دو سال پیش، در بیشتر روزهای سال نمی‌شد داخل مسجد را دید. البته امسال مدیر میراث فرهنگی آبادان و مناطق آزاد همکاری خوبی با بازدیدکنندگان گروهی داشته‌اند.

 

مسجد رنگونی ها در آبادان | علاءالدین تراول

این تورگردان با اعتقاد به اینکه مشکل اصلی مسجد رنگونی‌ها نداشتن متولی است، ادامه داد: سازمان منطقه آزاد و اداره میراث فرهنگی هر دو خود را متولی این بنا می‌دانند. این در حالی است که تعداد نیروهای میراث فرهنگی آبادان فقط سه چهار نفر است و بقیه افراد، افتخاری کار می‌کنند.

حیدری در پایان پیشنهاد کرد که مسجد رنگونی‌ها با تعیین شرایط و ضوابط مشخص برای حضور بازدیدکنندگان، به شرکتی بخصوصی واگذار شود تا در طول سال درهای آن روی همه گردشگران باز باشد.

ایسنا پیش از این نیز در گفت‌وگو با یک دوستدار میراث فرهنگی به موضوع مشکلات گردشگران برای دیدن این اثر پرداخته بود. احمد امیری مهر ماه ۱۴۰۱ به خبرنگار ایسنا گفته بود: این جاذبه تاریخی روی گردشگرانی که آبادان را به عنوان مقصد گردشگری خود انتخاب می‌کنند بسته است و فقط در مناسبت‌های خاص و ایام نوروز گردشگران می‌توانند از این مسجد دیدن کنند. مرمت و بازگشایی این بنای ارزشمند به دلیل ویژگی‌های شاخص و معماری بی‌نظیر می‌تواند در جذب گردشگران داخلی و خارجی مؤثر باشد.

مسجد رنگونی ها در آبادان | علاءالدین تراول

گردشگران انفرادی امکان دیدن مسجد رنگونی‌ها را ندارند

در این‌باره، سیدشمس‌الدین نوربخش، رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان آبادان در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا در پاسخ به این پرسش که چرا بیشتر گردشگران پشت درهای بسته مسجد رنگونی‌ها می‌مانند؟ توضیح داد: دلیل آن پیچیده نیست؛ اگر درِ مسجد به‌صورت مستمر باز باشد، دست‌کم دو نیرو لازم دارد، اما ما این امکان را نداریم که هم در موزه آبادان و هم در مسجد رنگونی‌ها نیرو داشته باشیم.

او ادامه داد: در مواردی که تورهای گردشگری، علمی، دانشجویی، پژوهشی و … از ما بخواهند، می‌توانند از بنا دیدن کنند. البته گردشگران انفرادی امکان بازدید از این بنا را ندارند، مثلا اگر یک گردشگر ساعت ۱۰ صبح برسد، ما نمی‌توانیم مسجد را برای او باز کنیم، باید از قبل هماهنگی‌ها انجام شده باشد.

مسجد رنگونی ها در آبادان | علاءالدین تراول

دورنگی دیوارهای مسجد یک روش مرمتی است!

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان آبادان درباره مرمت بخش‌هایی از مسجد که از مدتی پیش در حال انجام است، یادآوری کرد: هر سال براساس اعتباری که در اختیار ما قرار می‌گیرد، بخشی از مسجد شامل ضوابط مرمتی می‌شود. سال گذشته، بخشی از بنا مرمت شد و امسال حدود ۴۵۰ میلیون تومان اعتبار در اختیار ما قرار گرفت که برای برداشتن اسکلت فلزی نصب‌شده روی بنا استفاده شد. آن اسکلت از نشست بنا جلوگیری می‌کرد و حالا که نشست متوقف شده، اسکلت هم برداشته شده است.

مسجد رنگونی ها در آبادان | علاءالدین تراول

 

نوربخش درباره دلیل دو رنگ بودن دیوار داخل مسجد، اظهار کرد: دو رنگ بودن دیوارهای داخلی، یک روش مرمتی است؛ وقتی این بنا را مرمت می‌کنند برای آنکه قسمت مرمت‌شده نسبت به قسمت قدیمی قابل تشخیص باشد، قسمت مرمت‌شده را تیره‌تر می‌کنند. رنگ تیره‌تر که در مسجد دیده می‌شود مربوط به قسمت‌های مرمتی در سال‌های ۱۳۷۹ و ۱۳۸۰ است. این مسجد حدود ۱۰۰ متر از رودخانه فاصله دارد و رطوبت در این منطقه بالاست. هر سال قسمت‌هایی را که براثر رطوبت آسیب می‌بینند، دوباره مرمت می‌کنیم. قسمت عمده‌ای که رطوبت دارد نزدیک به کف بناست. به همین دلیل، قسمت‌های نزدیک به زمین تیره‌تر هستند.

او درباره استفاده از لوله‌های نفت به‌ جای ستون در داخل فضای مسجد نیز توضیح داد: کارمندان کمپانی هند شرقی ساکنان شهر یانگون (از شهرهای میانمار) بودند، وقتی متقاضی ساخت مسجد شدند، شرکت نفت تجهیزات و امکاناتی از جمله لوله‌های نفت را در اختیارشان قرار داد، این ستون‌ها در حال حاضر کاربری نمادین دارند و از داخل تقویت شده‌اند.

مسجد رنگونی ها در آبادان | علاءالدین تراول

 

ایجاد جذابیت گردشگری با ایجاد چشم‌انداز رو به رودخانه

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان آبادان در پاسخ به پرسشی درباره برنامه‌های اداره میراث فرهنگی برای بخش پشتی مسجد، گفت: می‌خواستیم دیوار انتهایی مسجد را که پشت آن اروندرود است، حذف و با مصالح جدید فضایی ایجاد کنیم که نمای رو به رودخانه داشته باشد. اگر این کار را انجام دهیم برای گردشگران جذاب می‌شود. البته باید برای انجام این کار باید تاییدیه‌های مختلف را بگیریم و ببینیم امکان حذف این دیوار که در دهه‌های اخیر ساخته شده است وجود دارد یا خیر، چون اسکله شرکت پالایش نفت در آنجا وجود دارد و باید با آنها هماهنگی شود.

او ادامه داد: گردشگران آبی که از رودخانه تردد می‌کنند، در گذشته می‌توانستند مسجد رنگونی‌ها را ببینید، ولی حالا امکان دیدن مسجد محدود شده است و فقط تاج مسجد دیده می‌شود. اگر چشم‌انداز مسجد به اروندرو باز شود، گردشگران از روی آب می‌توانند مسجد را ببینند.

مسجد رنگونی ها آبادان

 

او همچنین در پاسخ به این پرسش که چرا از پاسگاه کنار مسجد به گردشگران داخل حیاط برای عکاسی تذکر داده می‌شد؟ گفت: معمولا مانعی برای عکاسی از مسجد رنگونی‌ها وجود ندارد، شاید در موردی خاص تذکر داده شده است.

مدیر وقت میراث فرهنگی منطقه آزاد اروند که این مسجد در محدوده آن واقع شده است نیز اسفند ماه سال ۱۴۰۰ گفته بود: بیشترین مشکل رنگونی‌ها درحال حاضر رطوبت بسیار بالا، تَرَک و رانش است که اگر با همکاری اداره میراث فرهنگی استان خوزستان مرمت شود، درهای مسجد رنگونی‌ها شبانه‌روز باز می‌شود.

 

به گزارش ایسنا، مهاجرانی که از کشورهایی مانند هند، پاکستانی و برمه (میانمار) برای کار در پایشگاه نفت آبادان به این شهر آمده بودند در سال ۱۲۹۰ هجری شمسی شروع به ساختن مسجد رنگونی‌ها در زمینی متعلق به شرکت نفت ایران و انگلیس کردند. براساس اسناد موجود، ساخت این مسجد حدود هشت سال طول کشید. معماری و گچ‌بری‌هایی رنگارنگ این مسجد که ثبت ملی هم شده است، با دیگر بناهای مذهبی و تاریخی آبادان تفاوت دارد و به همین دلیل جاذبه‌ای دیدنی برای گردشگران به شمار می‌آید.

تاریخچه مسجد رنگونی ها

ظاهر مسجد رنگونی ها آن قدر برای همه عجیب و غریب است که در نگاه اول این سوال در ذهن هر بازدیدکننده ای شکل می گیرد: “این مسجد چگونه سر از این شهر در آورده و چرا شبیه دیگر مساجد ایران نیست؟”

انگلیسی ها پیش از آن که به مسجدسلیمان بروند قراردادهایی را برای اکتشاف نفت با دولت برمه (میانمار کنونی) امضا کرده و فعالیت هایی را نیز در این کشور آغاز کرده بودند. پس از آنکه خبر کشف نفت در مسجد سلیمان به گوش رسید، انگلیسی ها به فکر استفاده از تجارب برمه ای ها در این زمینه افتادند و به همین علت تعداد زیادی از کارگران و مهندسان برمه ای را برای استخراج نفت و ساخت پالایشگاه به ایران آوردند. کشور برمه در جنوب شرقی آسیا قرار داشت و دارای شباهت های آب و هوایی با شهرهای آبادان و مسجد سلیمان بود. پس از فوران نفت در مسجد سلیمان و ارزیابی کمیت و کیفیت آن توسط انگلیسی ها، آنها به فکر تاسیس پالایشگاهی برای پالایش و صدور فرآورده های نفتی افتادند. گفته می شود که الگوی پالایشگاه رانگون (یانگون کنونی)، پایتخت کشور برمه (میانمار کنونی) از سوی مهندسان انگلیسی پیشنهاد و مکان آن را هم شهر آبادان در نظر گرفتند. این مکان در کنار رود کارون قرار داشت و امکان تاسیس اسکله برای صادرات نفت در آن فراهم بود.

در سال ۱۲۹۱ خورشیدی بود که پالایشگاه آبادان در جنوب ایران آغاز به کار کرد. در آن زمان این پالایشگاه به عنوان اولین واحد تصفیه نفت ایران و مرکز عمده صدور فراورده‌های نفتی در نیمکره شرقی به شمار می رفت. با پیچیدن آوازه این پالایشگاه در جهان، آبادان به عنوان یکی از شهرهای صنعتی مطرح شد. به دنبال این شهرت هزاران تبعه هندی و پاکستانی راهی این شهر شدند تا از مزایای این دیار بهره ببرند و به کار مشغول شوند. مهم ترین نیازهای هندوها و پاکستانی ها منزل، مسجد و باشگاه بود و آنها در صدد بودند تا راهی برای برآورده کردن خواسته های شان پیدا کنند.

 کارکنان پالایشگاه رانگون، نخستین گروه برمه ای ها بودند که به آبادان آمدند. بیشتر آنها پیرو دین اسلام و سنی حَنَفی بودند؛ اما در میان آنها هندو و بودایی نیز وجود داشت. البته رانگونی ها پیش از استقرار در آبادان در مسجدسلیمان به کار و فعالیت در تاسیسات نفتی اشتغال داشتند. کم کم پاکستانی ها، بنگلادشی ها و رانگونی ها به مغزهای متفکر و کارمندان عالی رتبه فنی در پالایشگاه تبدیل شدند و از مسوولان مسجدی را طلب کردند که به محل کارشان نزدیک باشد. پس از پیگیری های متعدد، بالاخره شرکت نفت با ساخت این مسجد موافقت کرد و قطعه زمینی را به صورت رایگان به این امر اختصاص داد. در سال ۱۲۹۱ ساخت مسجد به دست کارگران پاکستانی پالایشگاه آبادان آغاز و به مرور بخش های آن تا سال ۱۲۹۹ تکمیل شد. شیخ عبدالرشید مندل صاحب و استاد عبدالحمید اسلام آبادی، از بانیان این مسجد بودند و دَرِ آن را در سال ۱۳۰۰ به روی مردم گشودند. بر اساس گفته های آقای اشکانی، یکی از پاکستانی های مقیم آبادان اولین متولیان مسجد مهندس علی رنگانی مشغول در کشتی سازی شیپنگ و آقای جودری بودند و بعد از آنها نیز آقای راجا و آقای قاضی کار را ادامه دادند.

هزینه ساخت مسجد به عهده خود پاکستانی های کارمند و کارگر شرکت نفت بود و رانگونی های ساکن پاکستان نیز مبلغی را برای ساخت و ساز مسجد اهدا کردند. آنها معتقد بودند که با این کار مسجد برای شان حلال و عبادت کردن در آن مباح می شود. تعمیرات، بازسازی، رسیدگی به خرابی ها، پرداخت قبوض آب و برق و سایر خدمات را نیز شرکت نفت بر عهده گرفت.

تا مدت ها این مسجد نمادی از همبستگی و گردهمایی پیروان اسلام بود و حتا اهل سنت آبادان، ایرانیان بلوچ، مسلمانان افغان، هندی، نپالی، پاکستانی، بنگلادشی، کشمیری و بنگالی در آن رفت و آمد داشتند. علاوه بر نمازهای روزانه، نمازهای جمعه، عید فطر و عید قربان و مراسم جشن مبعث پیامبر (ص) نیز در این مسجد برپا می شد و این محل به آموزش قرآن به کودکان و نوجوانان نیز اختصاص داشت. متولی مسجد شیخ عبدالرشید مندل نام داشت و شیخ قادری هندی، حاج آقا رنگونی و سپس محمد اسلم راجا امامان جماعت آن بودند.

این مسجد زیبا در زمان پهلوی نیز سرپا بود؛ اما در جنگ تحمیلی ایران و عراق آسیب های بسیاری دید. در زمان جنگ آقای راجا به همراه شخص دیگری با مراجعه به آیت الله جمی -که از او با عنوان نماد مبارزه و مقاومت در آبادان یاد می شود- خواستار برپایی فعالیت های خود در مسجد شدند. آقای جمی از آنها خواستند که به دلیل جنگ و درگیری، فعالیت های این مسجد تا بعد از جنگ تعطیل شود چرا که این محل در نقطه صفر مرزی قرار دارد.

در زمان بازسازی پس از جنگ، دولت کلیه منازل مسکونی مسجد را که آسیب جدی دیده بودند، ویران و پاسگاهی در کنار مسجد دایر کرد. تقریبا نیمی از اراضی مسجد تحت تصرف دولت درآمد و ساختمان اصلی مسجد نیز تغییراتی به خود دید. قسمت زیادی از ساختمان قدیمی مسجد در محدوده ساختمان پاسگاه واقع شد و از بین رفت. قسمت هایی که برای ساخت پاسگاه از آنها استفاده شد عبارتند از: محل سکونت موذن مسجد و خانواده وی، خادم مسجد و پیش نماز مسجد.

با پایان یافتن جنگ و اعلام آتش بس، اقداماتی که از طرف آقای راجا و اداره اوقاف در زمان ریاست جمهوری آقای رفسنجانی صورت گرفت و اجازه ساخت و ساز و ترمیم این مکان صادر شد؛ اما قبل از آن بی توجهی مسوولان امر و حوادث طبیعی تخریب هایی را از خود برجای گذاشته بودند که پیش از این از آنها سخن گفتیم. چندین سال بعد نیز صحبت از ویران کردن این مسجد به میان آمد؛ اما با اقدام به موقع میراث فرهنگی مجوز بازسازی به این سازمان داده شد. ویژگی های خاص این اثر باعث شد تا نامش در تاریخ ۹ فروردین ماه ۱۳۷۸ با شماره ۲۲۸۹ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت برسد و مورد توجه بیشتری قرار گیرد.

درِ مسجد رنگونی‌ ها همزمان با سومین سفر هیات دولت دهم در ۲۳ دی ۱۳۸۸ به عنوان موزه اسناد تاریخی و خطی بر روی مردم گشوده شد تا همه بتوانند از آن بازدید کنند.

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *