به گزارش ایسنا، جمعی صمیمی از هنرمندان تئاتر کشور به مناسبت شصتمین سال تأسیس تماشاخانه سنگلج گردهم آمدند تا از خاطرات، تجربه‌ها و دغدغه‌های خود برای آینده تئاتر سخن بگویند.
علی نصیریان، چهره شاخص تئاتر ایران، در این مراسم با دیدن پوستر نمایش‌های قدیمی سنگلج که برخی از آن‌ها را خود کارگردانی کرده بود، با صبر و تأمل در سالن قدم زد، بر صندلی‌ها دست کشید و لحظاتی روی صحنه ایستاد تا بار دیگر خاطرات جوانی‌اش را زنده کند. او سپس در سخنانی با اشاره به اهمیت جایگاه فرهنگ و هنر گفت:«شناسنامه و هویت هر ملتی، فرهنگ آن ملت است. هیچ سخنرانی و تبلیغی به اندازه فرهنگ، که لطیف‌ترین و اثرگذارترین بخش آن هنر است، نمی‌تواند بر مردم و جامعه تأثیر بگذارد.»
این هنرمند پیشکسوت خطاب به مدیران فرهنگی کشور تأکید کرد:«بی‌توجهی به فرهنگ و هنر اشتباه بزرگی است. تقویت و حمایت از هنرهای نمایشی، بهترین راه معرفی ملت ایران به دنیاست. باید گروه‌های تئاتری به دیگر کشورها اعزام شوند تا هویت و هنر ایرانی را نشان دهند.»
نصیریان در بخشی از سخنان خود با اندوه از درگذشت ناصر تقوایی یاد کرد و گفت:«ناصر تقوایی جواهر یگانه‌ای در هنر ایران بود. من تنها یک همکاری با او در فیلم ناخدا خورشید داشتم، اما همان تجربه برایم فراموش‌نشدنی است. رفتن هنرمندانی چون داریوش مهرجویی و تقوایی غم‌انگیز است، اما نسل جوان فعالی داریم که می‌تواند جای آن‌ها را بگیرد.»
او با اشاره به کیفیت بالای بازیگران ایرانی افزود: «هنرمندان ما درجه یک هستند و چیزی از بازیگران حرفه‌ای دنیا کم ندارند. تنها تفاوت در شناخت روان‌شناسی و زبان است. تئاتر و سینمای ایران، در فستیوال‌های جهانی همواره موفق بوده است.»
علی نصیریان در ادامه با روایت تاریخچه شکل‌گیری تماشاخانه سنگلج گفت: «در دوره‌ای که ما کار را آغاز کردیم، تئاتر به‌سختی شناخته می‌شد. با نمایش‌های ما بود که مهرداد پهلبد، رئیس وقت فرهنگ و هنر، تصمیم گرفت تماشاخانه سنگلج و اداره تئاتر را بنا کند. زمین آن متعلق به شهرداری بود و معماری ارمنی به نام بابایان آن را بدون دریافت دستمزد ساخت. ما یتیم بودیم و تئاترمان با حمایت مردم شکل گرفت .»
او همچنین از دوران تأسیس اداره هنرهای دراماتیک گفت و از همکاری‌اش با چهره‌هایی مانند عباس جوانمرد، سهراب سپهری و ابوالحسن صبا یاد کرد. نصیریان با اشاره به دوران مدیریتش در اداره تئاتر افزود:«می‌خواستم تئاترها را به گروه‌های هنری واگذار کنم تا از مدیریت دولتی رها شوند. تئاتر، هنر جمعی است و استمرار آن تنها با گروه‌ها ممکن می‌شود.»
نصیریان با اشاره به نمایش‌هایی که در تماشاخانه سنگلج روی صحنه رفته‌اند گفت:«اینجا زادگاه ساعدی بود. نمایش‌هایی چون چوب به دست‌های ورزیل، پهلوان اکبر می‌میرد و امیرارسلان نامدار در همین سالن اجرا شدند. بسیاری از فیلم‌های موج نو، از جمله گاو و آرامش در حضور دیگران، از دل همین نمایش‌ها شکل گرفتند.»
او در پایان سخنانش تأکید کرد: من دیگر پیر شده‌ام، اما آرزو دارم بستر کار برای جوانان فراهم شود تا با آثارشان چهره واقعی ملت ما را به دنیا نشان دهند. دنیا باید هنر جوانان ما را ببیند.»
در این مراسم، علی نصیریان کیک شصتمین سالگرد تماشاخانه سنگلج را برید و قطعه‌ای آوازی از یکی از نمایش‌های قدیمی‌اش اجرا کرد. همچنین نشان شصتمین سالگرد تماشاخانه به پاس سال‌ها تلاش هادی مرزبان در اجرای نمایش‌های ایرانی به او اهدا شد.
پریسا مقتدی، مدیر تماشاخانه سنگلج، نیز با قرائت یادداشتی از جایگاه تاریخی این مجموعه سخن گفت و از هنرمندان پیشکسوت قدردانی کرد. در بخش دیگری از برنامه، محمد احمدی، دانشجوی جوان تئاتر، با رخصت از نصیریان، قطعه‌ای کوتاه از سیاه‌بازی اجرا کرد و با توصیه‌ی او مبنی بر «هرگز دستبوس کسی نبودن» روبه‌رو شد؛ جمله‌ای که با تشویق حاضران همراه شد.
در پایان، علی نصیریان بار دیگر روی صحنه سنگلج رفت، صندلی‌ها و پرده‌ی سالن را از نزدیک دید و از تغییرات فضا گفت؛ جایی که شصت سال پیش نخستین تجربه‌های تئاتری‌اش را آغاز کرده بود و حالا، پس از شش دهه، خاطراتش را در آن زنده کرد .
