سروده منظومه اوسنه ابرم بالهجه تربتی : شاعرعزیزمان آقای علی اکبر عباسی فهندری( همراه فایل صوتی )

آقای علی اکبر عباسی فهندری همشهری گرامی  شاعر گویشی و سراینده مجموعه سمندر خان که  به نوعی فرهنگ و زندگی اجتماعی و باورهای مردمان روستای  فهندر است پس از سالها  کار آنرا به پایان رساند که  کتاب آن هم به چاپ رسید ( با ترجمه اشعار گویشی )  و خیلی مورد استقبال علاقمندان قرار گرفت اینک منظومه ابرم که از کارهای جدید ایشان است که  محتوای پیام  های  بهداشتی است،  لذا با توجه به کار فوق العاده وی لازم دیدم همشهریان و علاقمندان محترم را در این مورد مطلع سازم .

اینک فایل صوتی آن را در ذیل جهت استفاده به اشتراک می گذارم . لازم به یاد آوریست با اندکی درنگ در این فایل متوجه این موضوع خواهید شد که شاعر با تجربه های بهداشتی که سالها در بیمارستان نهم دی تربت حیدریه  به عنوان مسئول  سر پرستی پرستاران   فعالیت می نمود اینک در دوره  باز نشستگی توانسته منظومه ای متفاوت  خلق نماید بطوریکه تلفیقی از نبوغ شعر محلی و دانش پزشکی  ایشان بوده که بسیار جالب است .امیدواریم این شاعر نازنین همشهری که هروقت کارهای ایشان را گوش میدهیم به یادخاطره زنده یاد محمد قهرمان شاعر برجسته گویشی  تربت  حیدریه و منطقه خراسان را برایمان متصور میسازد.

امید آنکه  جناب علی اکبرعباسی در آینده هم کارهای  جدید دیگری ارایه نمایند .اینجانب  ضمن  تبریک به کار های جدید ایشان  افتخار همشهری ایشان   را دارم  و امید وارم با تلاشهای مستمر ایشان در خلق منظومه های آتی  موفق و پیروز باشند

  ( ّبا آرزوی تندرستی و  و اوقات خوش برای  ایشان)

((کاظم خطیبی ))

توضیحات اصطلاحات  اوسنه ابرم

 نامد = نا امید

سته = سکته

 پت پت = در حال  خاموش شدن

دُل= سطل جیری که برای  کشیدن آب از چاه استفاده میشود .

پُتکی = پوسیده

که ورگی ای دمه  بالا نخمه =

چنانکه هر لحظه می گفتی دیگه بالا نخواهد آمد

 چل = چهل سالگی

پنجل = پنچر

باد مواصل = بواسیر

امیم = آمدم

 بته رم = پایین بیایم

 حل وحرم = ازبین رفت

شه او  =  آبی که از دهانه کاریز وارد استخر میشود ( شاه آب )

تلخو ( تلخ آب ) آبی که از دهانه استخر خارج میشود .گاهی این دو را باهم قاطی می کنند ومی گویند : تلخو شه او

نرمه = یک کم

استند = گرفت

ایساخ = این گونه

وختا = یک وقتی

قنر = چاق وهیکلی

چقون = چاقو

ته تغری = آخری .ته تغاری

چُر = سیخ شدن گوش کنایه از ترس

چغند = چاق

زله = لاغر

قبله قبله = تاول زده

قُل ( قول )  = جمع ، گرد چیزی یا کسی جمع شدن

تنه = شاید

قرشکه = لیوان دسته دار پلاستیکی

شست وبرست = از اصطلاحات تیله بازی است نزدیک به یک وجب بین  ۲ تا تیله

غژغل = پر ازخون

خسور = پدر زن

خوش = مادر زن

زمه = ماده ای که برای رفع چشم زخم به سر بیمار زنند

پورگپی = پر حرفی

حپی = به کسی که مواد مخدر را بصور حب درآورده و  می خورد می گویند حپّی

حگم = مانند

فرت غم = بی غم وبی خیال

آتو آمنه =  نام پیر زنی دعا ده است

بادخینی = کاری که دعا ده انجام می دهد را بادخینی گویند

مزغ = مغز

بهو = بازو

ارُغ = آروغ

خله خوش = مادر زن

صبا = فردا

هوف کشه = با  بازدم وپک  قلیان را  بالا بکشد

اسمار = اسم ها را

پلتیک = کلک

اپشو = عطسه

حال وهمب = وضعیت

اجاش =هرگز

چی اتره = این اصطلاح معمولا همراه با همان جمله چی خبره میاد

شوبزی =  شب بازی اینجا به نمایش است

د گردو = برپا شده

جنگ ودیوو= جنگ وجدل

حتم درم = مطمعنم

تخصیر = تقصیر

ورخست = بلند شد

استغو = استخوان

نلت ( نعلت ) = لعنت

کله پیچه = کله پاچه

چشم سفد = لجباز ، سفید چشم

بگردم = جان من عزیزمن

سته = سکته

واکی = باز کرد

استی = ایستاد

بن رف = بند شد

مثنوی؛ اُوسِنِه‌یِ عاقِبَتِ اِبرِْم

ایـن داستان شخصیت‌هایی آشنا دارد و کسانی که منظومه‌ی سمندرخان

را در ابتدای کتاب خوانده باشند شخصیت‌های این منظومه را می‌شناسند.

در ایـن منظومه شاعر با زبان طنز به بخشی دیگر از فرهنگ شفاهی تربت

پرداخته است. این مثنوی با کارکرد پیشگیری از بیماری و ترویج بهداشت

    با زبان طنز سروده شده است:

            شِـنُفتُم مُو که اِبـرِْم از سَـرِ شُـوْ             دِ خَـْـنَه رِفـتَه بو بیـمار و پُـرتُوْ

            مُگُفتَن دُکـتُرا کِـردَن جِـوابِـش              هَـمَـه نـامِـْـدَنْ از حالِ خِرابِش

            هَـفَـش بیـماریِ خِیْلِ خِـطِرناک              که از ضِربَتِ‌شا بی‌چَـْرَه رَف پاک

            فـشارِ خـو و سِـتَّـه و دیـابِـت          چِـراغِ عُـمرِ او اُفـتی دِ پِـتْ‌پِـتْ

۰۰۵       دُ ْلِ عُـمرِش دِ چـاهِ زنـدگی بـو            چه فِـیْـدَه؟ ریسمونِش پُتِّـکی بو

            اَزو بِـدتَر گِـریفـتَـه  اَ ْخِـرِ کـار    سِـراطانِ ریَـه از دسـتِ سیـگار

            نِـفَسـتِ او بـه زور بـالا مِیَـْمَـه          که وَرْگی ایِ دَمَـْـه  بـالا نِـخَـْمَه

            دِ چِل بی‌چَـْرَه رَف یِگ‌دَْفَه پَنچِل          بـه‌دَر زَه نَـْـگِمـو بـادِ مِـواسِـل

            فِـشارِ خـو صِـدا زَه کـه اَمَـْـیُم          بُرُم بـالا، مُـحالَه کـه بـه تَـْه رُم

۰۱۰        به یَگ هُوْ چَشمِ او کِم‌نور رَفـتِک             مِرَضِ قَـن گِریفت و کـور رَفـتِک

           دو سه دَ ْفَـْه آپاندیسِش عَمَل رَف          سَرِش از پـولِ زِرمیزی کِـچَل رَفْ

            دِ خَـْنَه داش او یَـگ مَچ‌خَرِ پیـر          فُرُخت و دا  بِرِیْ خَرجِ بِـواسیـر…

            بِبِخـشِن قـافیَه بـو  مَـچ‌خَرِ پیر          هَـمو بـادِ مِـواسِـْـلَه  بِواسیـر…

            نِـمُنـدَه بـو بِرَش  پـولِ اضـافی           کِه تـا اِکُـوْ رَه  یا اَنـجوگِـرافـی

۰۱۵       خُـلاصَه هر چه که پول و پِـلَه بو           هَمَـه  خَرجِ دواهـا رفت و دِرمـو

            نه که وَرگی فِقَد پولِش تِمُـْم رَف           تِمُـْـمِ زنـدگیـش حَلّ وحَرُ ْم رَف

            اَوِْ غم دِ زمیـنِش پَـل دِ پَـل رف          دِ جـا اُفتی وکِم‌کَم شِلّ و پَـل رَف

           نِبو دِ جـویِ جونِـش چیـکلِه‌یِ اُوْ          نِـه از شَـْه‌اُوْ خِـبَر بو و  نِـه تِلخُوْ

            دُعا و جُـمبَل  و جَـْدو و جِنـگیر           نِبـو دَم کـارِشا  یَگ نُـرمَه تأثیر

۰۲۰       دِلِـش از غُصِّـه‌ها غُـمبـاد رِفـتَه          هَمِـه‌یْ اُمِّـدِ او  وِر بــاد رِفـتَـه

            دِ یَـگ وَ ْرِ دِلِـش دَردِ مِـریضـی          دِ یَـگ وَر دَردِ پــولِ زِْرمیــزی

            اَگِر یَـگ دو قِـرُ ْن پولُم اَزو مُـند           زَنِ بِندی‌هَمَه‌رْ یَگ‌بَـْرَه اَسُـتند…

            چـی وَرگُم مُو،  شُما بَـْوَر نِـدَ ْرِن           شُـمـا ای‌سـاخ دِردِسَـر نِـدَ ْرِن

            نِـه که وَرگِیْ حِـکایاتِ قِـدیمَـه             که نِه کـارتِ طِلایی بو، نِـه بیـمَه

۰۲۵      اِلاهِ هـر کـه اِی قِصّـَه‌رْ شِـنُفـتَه          سَر و کـارِش بـه هِچ دُکتُر نیُفـتَه

            اَگِــر وَرگِـن شـما آمین یَگ بار             بِـرَتـا وِرمُـگُم  بَـْقیِ حَـرفـارْ…

           اَزی قِـصِّـه‌یِ زِْرمیـزی بِـه‌دَر رِم              کـه هِـچ فِـیدَه نِکی وِر حالِ اِبرِْم

           بِـرِم بـه خَـْـنَه‌یِ اِبـرِْم دوبَـْـرَه              بِـبیـنِم که دِ اونـجِه چـی خِـبَره

           هَـمو اِبـرِْم کـه یَگ وِختا قُـنَر بو             قِـدیما از جِـوونایْ قِـلعَه سَـر بو

۰۳۰       هَـمو که دِ سَـْرِ کوچِه‌یْ  فِـهَندَر زَه چَـْقـونِ دِ گُـردِه‌یِ سِـمِنـدَر

            هَـمو که از سِـمِندَر داش کیـنَه              بِــرارِ تَـْـه‌تِـغَـْـریِ سِـکیـنـَه

            هَمو چَـقوکَـشِ بِـدشَکلِ  قُـلدُر کـه از هِیْـبَـتِ او گوشِ هَمَه چُـر

           هَمو که بو چُـغُند و چـاق و چِـلَّه              دیُم بی‌چَـْرَه رِفتَه، خوشک و زِلَّه

           تِمُـْـم جـونِ او  بو قُـبلَه قُـبلَـه              دِرازِش کِـردَه بـویَن رو به قُـبلَه

۰۳۵      هَمِه‌یْ قُـوْما  به دُوْر و ِبَـْر ِاو قُـْل              غُـْلُـْم و صادِق و اکـبَر و عَـبدُل

           هَمَـه بـالایْ سَـرِ او قُـول رَفتَـن              به کـارِ دُکـتُری مِـشغـول رَفتَن

           غُـلُمسِیْن روی اِبـرِْمِـر مُـبوسَـه              عَـلاجِ او مِـگَـه گـوشتِ خُروسَه

           صِـدا زَه صـادِق از  او وَرِ خَـْـنَـه          که:گِرمیش‌تِن‌که سِردی‌کِردَه‌تَـْنَه

دو تا اَپـشُوْ زَه و وِرخِست از جاش             نِداش او حال و هُم       به بِ خُـْبِ اَجّاش

           مُگُـف مُـور آنـفُـلُ‌آنـزا گِریفـتَه             نِه مُور یِکّـَه هَمَه‌رْ یَگ‌جا گِریفـتَه

           خُـلاصَـه از سِـکیـنَه آنـفُـلُنـزا              اضـافَه رَف بـه بَـْـقـیِ بِلاهـا…

           وَخِـز بَسّـَه دِگَـه ای گَـپّ و حَرفا             بِـرِم به مِطـبَـخِ خَـْـنَه هَـمـالـا

۰۸۵     بِبیـنِم کـه دِ اونـجِه چـی خِبَـرَه             بِبیـنِم چـی خِبَـرَه، چـی اَتَـْـرَه

           دِ مـونِ مِطـبَخِ خَـْـنَه دِ پِسـتـو             چه شُوْبَـْـزی دِ اونْـجِه بو دِ گِردو

           چی‌وَرگُم جَرّوبَحث و جَنگ و دیوو             دِ بِیْـنِ روغـن و قند و نِـمَک بـو

           صـدا زَه روغـنِ دُمـبَه به یَگ هُوْ              که: اِی اِبرِْم که حـالا رِفـتَه پِـرتُوْ

           حَـتُـم دَ ْرُم که تِخـصیرِ  نِـمَـکَه نِمَک کـارش فِـقَد دوز و کِـلَـکَه

۰۹۰       کـه سِـتّـَه و فِـشارِ خـو اَزویَـه               هِـزار تـا دَرد بـی دِرمـو اَزویَـه

           دِ مِیْـدونِ فِـشارِ خـون و سِـتّـَه              نِمَک دَستِ هَمَه‌رْ از پـوشت بِستَه

           نِمَک یِگ‌دَ ْفِگی وِرخِست از جاش              دِ مونِ سُفرَه‌خُودْشِر کِرد پاش‌پاش

           صِدا زَه اِی  نِمِـک‌نِـشناسْ دُمـبَه              خُـبَه بـارِت کُنُم صـد تا قُـلُمبَه؟

           تو که هر چی رَگَـه از بِـْخ بِستِـیْ              نِمَک خُوردِیْ، نِمِکـدونِرْ شِگِستِیْ

۰۹۵      شمـا کـه ای‌هَـمَـه پـوراِدّعـایِن             بِـلـایِ جـونِ بیـچَـْـرَه شُمـایِن

           هَـم اَوِّل‌بــار از دسـتِ شُمـاهـا              کُـلُسـتُرولِ خـونِش رفـت بـالا

           اَگِـر قـانونِ بَـْـشَه،  تو و شِلـحَه بَـیِد رِز رِز بِـرِن و شِـقّـَه‌شِـقّـَه

           اَگِـر چَـشمـایِ او  کِم‌‌نـور رِفتَـه          مِـرَضِ قَـنْ گِریفـتَه، کـور رِفتَـه

           اَزی حَـرفا دِ جـاش اِنشَست دُمبَه             دَرِ دِبـِّـه‌‌یْ دِهَـْـنِر بَـست دُمـبَه

۱۰۰       چِـنو رَف که اَتیش اُفتی دِ جونِش              دِ جِـلِّـز و وِلِـز رَف اَسـتِغـونِش

           صدا زَه قـند: گَـه‌گَـه ای بِـلاهـا              نِـه تِخصیر از مُویَه، نِـه از شُماها

           خودِ او زِندِگـی‌شِـر دایَـه وِر بـاد             خودِش‌کِردَه‌که نَـْلَت وِر خودش‌باد

           اَگِر یَگ نُرمِه‌یِ عَقـلِ دِ سَـر داش              نِبـو حـالا چِنی بیـچَـْرَه، اَجّاش

           نِه یَگ‌بارِ به دَستِش خُوردَه صَـعبو             نِـه مِسواکِ نِـشو دایَـه به دِنـدو

۱۰۵       به خَـْنَه‌ش  سُوْزی و میوَه نِبـُردَه              هَمَه‌ش شِلْحَه و پیهْ و دُمبَه خُوردَه

           دِ دَسـتِش بِستـه‌یِ سیگـار بویَه             دِلِـش وابِسـتِه‌یِ سیـگـار بویَـه

           گِریفـتَه خُـب سِـراطـانِ ریَـه او              کِه دِ مـونِ ریَــه از دَم ریَــه او

           صِـدا زَه سُـوْزی از او وَرِ یِخـچال              که‌ای‌قَهرَه‌خِدِیْ‌مُو، سی‌چِهِل سال

           چِهِل سالَه که اِی یِخـچالِ حِیْـوو              چِشُم وِر راهِ یَگ سِـْـبَه دِ این‌چو

۱۱۰       دِ فِکرِش بـو هَمَه‌ش بارِ شُـگُمـبَه             خُوراکِـش کِـلِّـه‌پیـچَه بو و دُمبَه

           مِنَـه شِلـحَه دِ این‌چو پـادِشَـْهی              وُرود مَمنوعَه اینجِه مرغ و مَـْهی

           خِدِیْ میـوه و سُوْزی پـاک ضِد بو             زِ بس که خیرَه بو، چِشُـم‌سِفِـْد بو

           اَزی چیـزا، بِـگِردُم، سِتّـَه کِـردَه              کـه هَـرکـارِ کِـنَـن وِرنِـمِـگِردَه

           به اینـجِه که رِسـی اُوْسَـنِه‌یِ مـا             هنـوزُم مُنـدَه بـو بَـْـقیِ حَـرفـا

۱۱۵       که اِبرِْم چَشمِشِر یَگ دَ ْفَه  وا کی نِـگـاهِ از غِـضَـب وِر اَ ْدِمـا کـی

           دِهَـْنِش بستَه بو،  یَگ دَ ْفَه وا رَف           نِفَسـتِش اَستی و بی سِرصِدا رَف

           تا «عبّـاسی» زِبـونِش پاک بَن رَف             صِـدایِ گِریِـه‌یِ مُـردُم بِـلَن رَف

مطالب مرتبط

۲ دیدگاه‌

  1. اکرم گفت:

    با سلام ممکنه منظومه سمندر خان رو برام ایمیل کنید؟اصلا فایلهای صوتی پیدا نمیشند که بخوام دانلود کنم.ممنون از شما

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *