آرمان- مینا کاشانی: مرد تنهای شب دیروز تنها نبود؛ دیروز اشک ها بود که از چشم بر روی گونه می ریخت و ترانه‌ها بود که زیر لب زمزمه می شد! دیروز هفتمین روز خداحافظی حبیب محبیان بود؛ دیروز جسم حبیب در خاک بود و روحش با مردمی که دوستش داشتند در شهرک غرب قدم می‌زد و برای آنها از سال های غربتش می‌خواند اما دیگر گوشی نبود که صدای او را بشنود. دیروزکسی به خاطر ترافیک شهرک غرب که ناشی از حضورپرشکوه مردم در مراسم مسجد جامع این منطقه بود، دست بر بوق نمی‌برد چون حال و هوای حاضران قابل درک بود . دیروز پسر حبیب که جمعه به ایران رسیده بود هم در جمع آنهایی بود که پدرش را دوست داشتند؛ همان پسری که به تازگی در صفحه خودش در شبکه مجازی نوشته بود: « آنهایی که دل حبیب من را شکستند خدا ازشون نمی گذره». فرزند حبیب هرچند به صراحت منظورش از دلشکستگی را بیان نکرده اما به نظر می رسد واکنش محمد مرتبط باشد به عدم صدور مجوز برای فعالیت مجدد پدرش در داخل و البته عدم همراهی برای دفن حبیب در قطعه هنرمندان. دیروز اما محمد فهمید پدرش در هر کجا دفن شده در قلب بسیاری از هموطنانش خانه دارد.

مراسم ترحیم زنده‌یاد حبیب محبیان صبح دیروز با حضور هنرمندان و علاقه‌مندان و هواداران این خواننده محبوب موسیقی پاپ در مسجد جامع شهرک غرب برگزار شد. این مراسم ترحیم در حالی برگزار شد که سیل عظیمی از هواداران حبیب محبیان پشت درهای بسته مسجد ایستاده بودند. در حالی‌ که سالن اجتماعات مسجد از جمعیت پر نشده بود، اما مسئولان سالن اجازه ورود مردم را نمی‌دادند و همین امر باعث ایجاد هرج و مرج و بی‌نظمی در بخش بیرونی مسجد شد.

هیچگاه به ابتذال کشیده نشد

حمیدرضا نوربخش مدیر خانه موسیقی در این مراسم حبیب محبیان را هنرمندی نجیب و فرهیخته معرفی کرد و در سخنانش افزود: محبیان از کسانی بود که در طول زندگی هنری‌اش هیچگاه به ابتذال کشیده نشد و همیشه در یک مسیر مشخص هنری با سبکی که به خودش اختصاص داشت فعالیت می‌کرد و همواره مفاهیم زیبا و ارزشمندی در هنرش متبلور و متجلی بود. اگر چه موسیقی او موسیقی پاپ بود ولی از مبنا و تفکری برخاسته بود. حبیب هنرمندی بی‌حاشیه و بی‌آزار بود که در راه خود حرکت می‌کرد. وی چند سال پیش با این امید که بتواند در کشورش فعالیت داشته باشد با وعده‌های دولت قبل به ایران آمد، اگرچه خواسته او برآورده نشد. وی اظهار کرد: حبیب در گوشه‌ای در شمال کشور زندگی بی‌حاشیه را از سر گرفت و گاه در مراسمی که دعوت می‌شد حضور پیدا می‌کرد، او به معنای واقعی هنرمندی مظلوم و ارزشمند بود. نوربخش در سخنانش به درخواست نکردن حبیب محبیان از دولت جدید برای اجرای کنسرت و ادامه فعالیت اشاره کرد و افزود: شاید اگر برای فعالیتش از دولت جدید درخواست می‌کرد مجال فعالیت برایش ایجاد می‌شد اما آنقدر هنرمند نجیبی بود که در گوشه‌ای از کشور تنها زندگی خود را سپری کرد. رفتن او برای همه ما ضایعه بزرگی بود و همه ما را دچار شوک کرد.

تلاش کردیم، محقق نشد

مدیر خانه موسیقی گفت: خانه موسیقی به عنوان تنها نهاد صنفی برای مراسم تشییع وی در تهران تلاش کرد؛ اگرچه این امر محقق نشد و وی در همان محل سکونت تشییع و تدفین شد. وی در سخنانش با تشکر از مردم حق‌شناس و هنرمند دوست عنوان کرد: مجموعه معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، استانداری، فرمانداری و مراجع و مراکز ذیربط این مراسم را برگزار کردند. وی در سخنانش برای کسانی که بیرون از در مسجد مانده بودند اظهار شرمندگی کرد و اعلام کرد: گفته بودیم مکانی سایه برای مردم در نظر گرفته شود تا حداقل آنجا حضور پیدا کنند و اینگونه شرمنده آنها نشویم. وی در سخنانش برای حبیب محبیان آرزوی رحمت و آرامش از درگاه خداوند منان کرد.

به جای محبیان می‌گویند حبیب ما

حجت‌الاسلام فخرالدین صابری نماینده سابق رامسر نیز در این مراسم گفت: محبیان در سال ۱۳۶۰ در شرایطی امکان فعالیت برایش مهیا نبود از کشور مهاجرت کرد و از سال ۱۳۶۴ در لس‌آنجس اقامت داشت اما هیچگاه در آن فضا مجذوب دیگر افراد و دیگر هنرمندان مستقر در آنجا نشد و استقلال خود را حفظ کرد و بر اساس عرق و وطن‌دوستی و علاقه‌مندی به وطن که از ایمان و باور قلبی است با ارسال نامه به رئیس‌جمهور قبل درخواست بازگشت به وطن داد که پس از تایید به کشور بازگشت. او با یک دنیا عشق و علاقه نسبت به میهن از غربت به کشور آمد اما متاسفانه با وجود فعالیت‌های ارزشمند انجام شده موفق به فعالیت هنرمندانه در ایران نشد. با وجود میل مردم نسبت به کار و فعالیت وی شرایطی به وجود نیامد که وی به اجرای موسیقی بپردازد، در رامسر ساکن شد و بعد از مدتی در روستای نیاسر در ویلایی اجاره‌ای اقامت گزید. وی ادامه داد: سیر و سلوک رفتاری محبیان با اهالی این روستا به گونه‌ای بود که وقتی به آنجا سفر می‌کنیم یا از نوع زندگی وی از مردم جویا می‌شویم به جای محبیان می‌گویند حبیب ما و این بسیار جالب است که شخصیتی در محلی آن چنان مردمی زندگی کند که مردم با توجه به سیر و سلوک و رفتار وی او را متعلق به خود بدانند. ممکن است به دلیل علم و هنر یا موقعیت برخی از افراد خود را برتر از دیگران بدانند که البته اینگونه انسان‌ها در دل مردم جایی ندارند اما محبیان با وجود برخورداری از موقعیت علمی هنری و اجتماعی و برتری‌های اخلاقی متواضعانه با مردم برخورد می‌کرد به‌طوری که مردم حس می‌کنند این شخصیت تبلور آرمان‌های خودشان است. شیوه‌ای که او می‌خواند باعث شد که در دل مردم جای گیرد. حجت‌الاسلام فخرالدین صابری بیان کرد: شخصیت‌هایی مثل حبیب انصافا از شخصیت‌های وطن‌دوست و علاقه‌مند به جامعه هستند که با قلبی سرشار از عشق به مردم می‌خواستند انجام وظیفه کنند. وی مرگ را وسیله و محملی برای انتقال بشر به عالم دیگر معرفی کرد و افزود: ما معتقد هستیم پاشایی، حبیب محبیان و دیگر هنرمندان فرهیخته این مرز و بوم در جوار حق آرمیده‌اند و زنده هستند. ما برای آنان طلب علو درجات در نزد خدا داریم. محمد محبیان، پسر حبیب، امیر تاجیک، مصطفی پاشایی، رضا بنفشه‌خواه، حوری بنایی و پدر مرتضی پاشایی از جمله افرادی بودند که در این مراسم حضور داشتند. در حاشیه مراسم ترحیم حبیب محبیان علاقه‌مندان و هواداران این خواننده محبوب موسیقی پاپ با گرد هم جمع شدن و زمزمه کردن آهنگ‌های این هنرمند با خوانده محبیان اظهار همدردی کردند. قطعات «مادر»، «ببار‌ای برف» و «مرد تنهای شب» از ترانه‌هایی بودند که مردم در بیرون از مراسم مکررا همخوانی کردند