ایسنا/خراسان رضوی محافظت از میراث فرهنگی یک چالش برای تمدن است، اما با خود، چالش امنیتی نیز ایجاد می‌کند، زیرا در جریان درگیری‌ها، قاچاق غیرقانونی اموال فرهنگی غارت‌شده، منبعی برای تامین نیازهای شبکه‌های تروریستی می‌شود و درگیری‌های مسلحانه را افزایش می‌دهد.
کلمه میراث در ذهن افراد معنای متفاوت ایجاد می‌کند، میراث منحصر به افراد و هویت فامیلی است که به ارث رسیده و شامل ارزش‌ها، سنت‌ها، فرهنگ و محصولات دستی نسل‌های گذشته است. افراد به مواردی که اصالت خانوادگی آنان را نمایان می‌کند و موجب تمایز آنان از دیگران می‌شود افتخار می‌کنند. اگرچه همه ویژگی‌ها، گرایش‌ها یا سنت‌های موروثی مثبت نیستند، اما به‌طورکلی میراث را عناصر مثبت و معنی‌دار هویت خانواده خود می‌دانیم و در زندگی خود گنجانده و به نسل‌های آینده منتقل می‌کنیم.
برخی اقوام میراث اولیه خود را هویت قومی، فرهنگی و ملی می‌دانند. برخی دیگر ارزش‌هایی مانند عشق به تحصیل، شرکت در فعالیت‌های اجتماعی، کارهای اخلاقی بزرگ قومی یا فداکاری‌های مذهبی را میراث بشمار می‌آورند. برخی به استعداد موروثی خود در زمینه‌های مختلف ازجمله موسیقی، مکانیک، تئاتر و یا هنر افتخار می‌کنند.
چگونه میراث فرهنگی خود را شناسایی کنیم؟
برخی از افراد حس قوی‌تری نسبت به میراث فرهنگی خود دارند. آنان به پرچم کشور خود افتخار و داستان‌ها و سنت‌های مشترک پدر و مادر یا مادربزرگ و پدربزرگ خود را تکرار کنند. برخی از افراد از علایق، مشاغل یا ارزش‌های منحصربه‌فرد موجود در خانواده خود اطمینان دارند. اما ممکن است برخی افراد به شناسایی میراث در زندگی خود توجه نداشته باشند. پرسیدن سوالات زیر ممکن است به افراد در کشف عناصر میراث بی‌نظیر خانواده و فرهنگ خود در زندگی کمک کند:
چگونه می‌توانم هویت قومی، فرهنگی یا ملی خود را تعریف کنم؟ این هویت چگونه احساس من را و نسبت به چه کسی شکل می‌دهد؟
چه روایات و آیین‌هایی در زندگی روزمره خود و به چه شکل مشاهده می‌کنم؟ این سنت‌ها از کجا آمده‌اند؟
ارزشمندترین ارزش‌ها، سرگرمی‌ها یا علایق من چیست؟ آیا پدر و مادر، خواهر و برادر، مادربزرگ و پدربزرگ یا سایر اقوام من این موارد را به اشتراک گذاشتند؟
برای توصیف خانواده خود به‌طورکلی از چه خصوصیات، گرایش‌ها یا ویژگی‌های مثبت استفاده می‌کنم؟ چگونه این صفات در زندگی من آشکار می‌شود؟
چه ارزش‌ها، خصوصیات، علاقه‌ها و سرگرمی‌هایی را در فرزندان یا نوه‌های خود می‌بینم و مایل هستم در نسل‌های آینده نیز مشاهده شود؟
برای بسیاری از افراد، معنی‌دارترین راه برای ادای احترام به میراث استفاده از آنها در زندگی خود است. آنان با ارزش‌های مثبتی که آموختند زندگی می‌کنند و آنها را به دیگران منتقل می‌کنند. آنان ممکن است فعالیت‌ها یا سنت‌هایی را انتخاب کنند مانند عکس‌های خانوادگی و دیگر یادآوری کننده‌های ملموس درباره میراث که به آنها کمک کند احساس نزدیکی با عزیزان خود داشته باشند. آنان همچنین ممکن است برای ماندگاری میراث فرهنگی خود سنت‌های جدیدی ایجاد کنند.
بسیاری از کسانی که می‌خواهند به میراث خود احترام بگذارند، وقت خود را صرف یادگیری و گسترش شجره خانوادگی خود می‌کنند. آنان ممکن است با اقوام مصاحبه کنند، عکس‌های قدیمی را برچسب‌گذاری کنند، دستورالعمل‌های خانوادگی را جمع کنند و داستان‌هایی را که کشف می‌کنند بنویسند تا میراث ماندگارتری حفظ شود. برخی حتی برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد میراث خود و احساس ارتباط بیشتر با نسل‌های گذشته به زادگاه اجدادی خود سفر کنند.
میراث فرهنگی ثروتی است که گفت وگو را تشویق می‌کند
ارزش نمادین میراث فرهنگی، عامل نزدیکی، بردباری، آزادی و احترام است. با تخریب چندین مکان فرهنگی، مانند سایت باستان‌شناسی پالمیرا در سوریه یا نسخه‌های خطی و معابد باستانی تیمبوکتو در مالی، جامعه بین‌المللی برای حفاظت از میراث فرهنگی سرزمین‌های مختلف بسیج شدند.
تخریب میراث فرهنگی به یک تاکتیک جنگ تبدیل‌شده است
تخریب میراث فرهنگی ابزاری برای منبع درآمد گروه‌های مسلح و سازمان‌های تروریستی شده است. درحال حاضر، غارت و تجارت غیرمجاز کالاهای فرهنگی یک تهدید واقعی برای صلح و امنیت بین‌المللی است. اما هنگامی‌که صلح دوباره برپا شود، میراث فرهنگی در بازگرداندن صلح و آشتی نقش مهمی ایفا خواهد کرد.
نقش سازمان ملل در حمایت از میراث فرهنگی
در سال ۲۰۱۵، شورای امنیت قطعنامه ۲۱۹۹ را تصویب کرد که برای اولین بار به‌ضرورت محافظت از میراث فرهنگی در برابر اقدامات گروه‌های تروریستی در عراق و سوریه پرداخت. این قطعنامه کشورها را ترغیب به تدابیری برای جلوگیری از تجارت کالاهای فرهنگی کرد.
فرانسه و امارات متحده عربی به همراه یونسکو در تاریخ ۲۰ مارس ۲۰۱۷ همایش اهداکنندگان میراث فرهنگی در پاریس را اجرا کردند. این کنفرانس یک صندوق بین‌المللی بود که اتحادیه برای حمایت از میراث فرهنگی در مناطق درگیر راه‌اندازی کرد و اقدامات بکار گرفته‌شده توسط کنفرانس ابوظبی را که در دسامبر سال ۲۰۱۶ برگزار شد، به‌طور مشخص اجرا کرد.
در ۲۴ مارس ۲۰۱۷، شورای امنیت قطعنامه ۲۳۴۷ را با ابتکار فرانسه و ایتالیا به تصویب رساند. این قطعنامه بنیاد چارچوبی جامع برای محافظت از میراث فرهنگی تخریب‌شده یا آسیب‌دیده توسط گروه‌های تروریستی یا در شرایط درگیری فراهم می‌کند. فرانسه برای رعایت قطعنامه ۲۳۴۷ نظارت بیشتر بر واردات کالاهای فرهنگی و اقدامات بسیار دیگری انجام داد.
آخرین قطعنامه اعضای شورای امنیت در تاریخ ۳۰ نوامبر ۲۰۱۹ یک جلسه توجیهی بود.
