فریدون مجلسی- اعزام نفتکشهای ایرانی به ونزوئلا به منظور انتقال فرآوردههای نفتی همچون بنزین در روزهای اخیر به مناقشهای جدید میان ایران و ایالات متحده تبدیل شده است. با توجه به اینکه آمریکا تحریمهای یکجانبهای را در قالب تحریمهای ثانویه بر ایران تحمیل کرده و ونزوئلا نیز تحت تاثیر تحریمهای شدید واشنگتن قرار گرفته است در واقع اعزام این نفتکشها و صادرات بنزین به کاراکاس را باید همدردی با یک کشور همگون در آنطرف جهان از سوی ایران بدانیم. در همین چارچوب محصولاتی با هزینهای ارسال میشود و مابه ازایی هم دریافت خواهد شد، موضوع چندان پیچیدهای نیست و ایالات متحده با واکنشهایی که داشته به نوعی ناشی گری نشان داده است. به هرحال اینکه ایران و ونزوئلا با هم روابطی داشته باشند و تجارتی میان دو طرف انجام شود موضوعی نیست که به ایالات متحده مربوط باشد. چرا که آمریکا به دنبال این بوده که با تحمیل تحریمها، ایران را از بازارهای بینالمللی جدا کند و موضوع صادرات به ونزوئلا در این چارچوب قرار نمیگیرد. ایران با اعزام نفتکشهای خود و صادرات فرآوردههای نفتی جرمی را مترکب نشده، یک کشور تقاضای واردات داشته و تهران هم تحت تحریمهای سازمان ملل نیست که صادرات محصولات آن جرم باشد. بنابراین اگر ایالات متحده دست به اقدامی بزند خود به عنوان ناقض صلح و امنیت بین المللی شناخته میشود و میتوان در شورای امنیت از آنها شکایت کرد هرچند که وجود حق وتو برای واشنگتن در شورای امنیت موضوعی است که چنین روالی را دشوار خواهد کرد. از سوی دیگر اگر امریکا در این زمینه به زور متوسل شود با توجه به هشدارهایی که ایران داده و سابقه تنش میان دو طرف به نظر میرسد باید منتظر پاسخهایی در منطقه خلیج فارس باشد. بنابراین در مجموع با ارزیابی وضعیت فعلی و درجه اهمیت موضوع برای ایالات متحده به نظر نمیرسد طرف آمریکایی اقدامی را انجام دهد. به هرحال ایران یک سری کالاهایی را تاکنون صادر میکرده و احتمالا ادامه نیز خواهد داشت، کما اینکه ما با ۱۵ کشور همسایه هستیم و حتما از طرق گوناگون همچون تهاتر صادراتی را داشتهایم بنابراین موضوع نفتکشها نیز در همان قالب است و بعید به نظر میرسد واکنش خاصی را از طرف واشنگتن در این زمینه شاهد باشیم.