زنده یاد«استاد پرویزمشکاتیان»، در سنتورنوازی اعجوبه ای بود و درآهنگسازی نیز٫ شور وجودش در شریان آثارش جریان داشت.هنوز به سی سالگی پای نگذاشته بود که بسیاری از کارهای فاخرش را خلق کرد. بر آستان جانان،سرّ عشق،بیداد و دستان، شاهدی بر صدق این ادّعا هستند.
زوج هنری پرویز و خسرو آواز، آثارماندگاری برای نسل ما و نسل های آتی به جای گذاشت. در اشراف به شعر و ادب پارسی، از بسیاری از موسیقیدان های هم نسلش یک سر و گردن بالاتر بود. نخستین بار در آذرماه ۶۳ دیدمش. در امامزاده عبدالله.
در مراسم خاکسپاری استادم شادروان محمود کریمی. در کنار دماوند آواز ایران ایستاده بود. در گوشش نجوا کرد: بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران. او هم نوای داوودی اش را سرداد.
در یک متری اش ایستاده بودم و از وسعت صدا به خود لرزیدم.
دیدار بعدی با نابغه نیشابوری در منزلش بود.سال هفتاد و پنج. خاطره ای ازضبط چهارگاه تکرار ناپذیر و تاریخی «دستان» و تصنیف «صبح است ساقیا»نقل کرد که حاکی از علقه عمیق عاطفی او با شجر ایران بود. به بیت آخر این غزل حافظ و مصرع«برخیز و عزم جزم به کار صواب کن»اشاره کرد و استاد را بابت خواندن آن کار دشوار تحسین کرد.
ظاهراً او درتمرین های اولیه، این مصرع را بم خوانده بود، ولی در اجرای نهایی قرار بر این می شود که در اوج اجرا کند. اسطوره شجریان و افسانه مشکاتیان، همواره جاویدان است و از این پس توس و نیشابور، دو میعادگاه عاشقان فرهنگ و هنر ایران زمین خواهند بود.
در خاموشی آن مشکات تابان، همان را می گویم که سایه در رثای«م.امید»(مهدی اخوان ثالث)گفت:
پی تیشه زدن به ریشـه خویش
دست در دست روزگار گذاشت
پایان بخش این مطلب، قطعه ای است که چندی پیش در بیان احساس و عواطفم به او سرودم:
گـر گـذار افتــدم به نیشابــور
شهرموسیقی و رباعـی و شـور
می شتابم به سوی آن که نواخت
نغمـه«سرّ عشـق»در ماهــور
مـرغ دل بهـر دیـدن پرویـز
پر زند با هـزار شـوق و سـرور
«دود عود»ش کند مشام تو خوش
گر ز گورش دمی کنی تو عبور
قامت سرو او اگرچه شکست
جور و«بیداد» روزگـار شـرور
بود«دستان»سرای صبح امید
داد مژده به فتـح لشکـر نــور
مُهـر مشکاتیـان بر آثـــارش
خورد با جوهـر نبـوغ و شعـور
بر مقامـش سـلام از بُنِ جـان
بــر مـــزارش درود از ره دور
