آن که انصاف داشت خبر درگذشت‌اش، به اندازه همین واژه‌های پربار، تلخ و غمگنانه بود.

او در دوران نمایندگی‌اش در مجلس شورای اسلامی، از کم نطق‌ترین نماینده‌ها بود و همین موضوع سبب شد برخی رسانه‌ها، این موضوع را از باب انتقاد، مطرح کنند و این ماجرا را یکی از نشانه‌های کم کاری‌اش، بدانند. اما با شناختی که از حاج آقا دعایی داریم، او زیاد اهل حرف زدن و خودنمایاندن نبود. اهل کم کاری هم نبود.

حاج آقا دعایی همواره نگران بود؛ نگران اینکه حرفی بزند که از صحت اش مطمئن نباشد. گفته ای به زبان جاری کند که از حقیقت فاصله داشته باشد. این مشی او، همواره در روزنامه تحت مدیریت اش، یعنی «اطلاعات» حاکم بود. و همین مشی بود که باز هم انتقاد برخی از رسانه ای ها را بر می انگیزاند، از این بابت که روزنامه اطلاعات، رسانه ای خنثی است. در حالی که این روزنامه، سراسر به دنبال احتیاط در مقابل خطا بود. هر چند که چنین مشی و روشی، در دنیای رسانه دیروز و امروز، نایاب و کیمیاست. حاج آقا دعایی، برای بیشتر دیده شدن و ایجاد موج و گرفتن امتیاز، دست به انتشار هر مطلبی نمی زد.

او همانگونه کار کرد که زندگی می کرد. فاصله زندگی شخصی‌اش با زندگی حرفه ای اش، از یک تار مو نیز، کمتر بود.

آنان که با وی از نزدیک دیدار و معاشرت داشته‌اند، می‌دانند که اصلاح طلبی، برای او یک الزام نبود. الزام نبود که با طرف مقابل، مخالفت کند. الزام نبود که ایراد و ضعف‌های طرف خودش را نبیند. الزام نبود که بین جریان‌ها، فاصله ایجاد کند. الزام نبود که در مقابل آنکه مخالفش بود، لبخند نزد.

فلسفه کار حاج آقا دعایی، در یک کلمه خلاصه می‌شد؛ انصاف. همه سویه‌ها و ابعاد اخلاقی او نیز، از همین ویژگی، نشأت می‌گرفت. شجاعت‌ش، براساس انصاف بود. موضع گیری‌اش براساس انصاف بود. مهربانی‌اش بر اساس انصاف بود و انتقادش نیز بر همان اساس بود.

اصراری نیست که بگوییم همه ما رسانه‌ای‌ها می‌باید که شبیه حاج آقا دعایی رفتار کنیم و چراغ راه ما، عملکرد و رفتار آن عزیز از دست رفته باشد. اصراری نیست که بگوییم رسانه خوب و معیار، روزنامه تحت مدیریت او باید باشد. هر کس براساس جهان بینی و نقطه نگاه‌اش، می‌باید که تصمیم بگیرد که چگونه باید عمل کند. اما آنچه مهم است، منش منصفانه در برابر پدیده‌های رسانه‌ای و جریان‌های موجود است.

انصاف، گمشده بسیاری از رسانه‌هاست. دوم آنکه، باید همگی یاد بگیریم همانگونه که هستیم، باید رفتار کنیم. همانگونه که می‌اندیشیم باید بنویسیم. و البته اگر موضعی را قبول نداریم، برای رسیدن به مطامع و خواسته‌هایمان، ریاکارانه برخورد نکنیم. یاد حاج آقا دعایی عزیز و دوست داشتنی ما، همواره نزد ما رسانه‌ای‌ها گرامی خواهد بود. امیدوارم دعای خیر او، بدرقه راه همه ما باشد.