تخریب یا اشتغال‌زایی برای کسانی که به چشم دیدند طرح‌هایی با نام اشتغال‌زایی به اجرا درآمدند، محیط‌زیست را تخریب کردند، تخریبگران رفتند و تنها میراثی که از آنها ماند، نه اشتغال بلکه به غارت بردن پتانسیل‌های طبیعی بود (مهتا بذرافکن)
کوهستان بیرمی در منتهی‌الیه زاگرس جنوبی قرار دارد. طبیعت این کوهستان سرشار از زیبایی است؛ محیط زیستی زنده و شاداب که زیستگاه گونه‌های مختلفی از پرندگان و پستانداران محسوب می‌شود. این کوه از قدیم یکی از منابع مهم تامین آب شهرستان دشتی به شمار می‌رفته و به لحاظ تاریخی تفرجگاه مردم است. نمود این محل گشت‌وگذار را می‌توان در عمارت شیرینه دید که توسط یکی از خان‌های دشتی ساخته شده و نشان می‌دهد کوه بیرمی چه پتانسیل‌هایی برای گردشگری داشته است. متاسفانه این ظرفیت‌ها در روزگار ما چندان جدی گرفته نشد تا اینکه سال ۹۷ خبر رسید که این کوهستان زیبا و منابع ارزشمند آن به کسی واگذار شده که قرار است معدنی احداث و از دل کوه سنگ مرمر استخراج کند. این خبر برای مردم منطقه شوک‌آور بود، چراکه معدن سنگ در برابر محیط‌زیست آنچنان ارزشی ندارد که لازم باشد چنین بهایی بابتش پرداخت و به چنین کوه و زیستگاهی صدمه زد. مردم به این نتیجه رسیدند که بهایی که دارند می‌پردازند به هیچ عنوان با آنچه به دست می‌آید، برابری نمی‌کند. برای همین بود که ترکیبی از همه مردم و فعالان محیط‌زیست با نام پویش بیرمی شکل گرفت.
از همان روزی که لودرهای معدن وارد بیرمی شد، این پویش مردمی هم دفاع جانانه‌اش را شروع کرد و در گرمای ۵۰ درجه آن منطقه جلوی این لودرها نشستند و به آنها اجازه کار ندادند. این دعوا سرانجام شکل حقوقی به خود گرفت و دادستانی بوشهر به نفع مردم رای داد با این حال معدن‌دار حاضر به تمکین نشده است. این چندمین بار است که در بوشهر مردم هستند که به تلاش برای نجات محیط‌زیست می‌پردازند. در آب‌پخش هم علیه پتروشیمی ایستاده بودند و جلوی احداث آن را در منطقه‌شان گرفتند. حالا اهالی بیرمی بیش از یک‌سال است که در آن عمارت شیرینه زندگی می‌کنند؛ شبانه‌روز شیفت‌هایی وجود دارد و تقسیم کار شده تا همیشه و در هر ساعتی کسانی آنجا حضور داشته باشند تا مبادا لودرها دوباره شروع به کار کنند. هزینه این پویش هم توسط کمک‌های مردمی تامین می‌شود. کسانی که نمی‌توانند به صورت مستقیم در آن شرکت کنند، تا آنجا که بتوانند کمک‌هایی را به سایرین می‌رسانند که با توسل به همان کمک‌ها این پویش می‌تواند همچنان نفس بکشد.
مردم بوشهر به یک نقطه تفاهم رسیده‌اند؛ اینکه عملیات‌های اینچنینی زیر نقاب اشتغال‌زایی پنهان می‌شوند، اما در واقع دستاورد قابل توجهی برای مردم محلی نخواهند داشت. مردم بوشهر خاطره تلخ پارس جنوبی را به یاد دارند که سبب از میان رفتن سلامت شد، پتروشیمی‌هایی که باعث آسیب‌های جدی زیست‌محیطی شدند و به چشم دیدند. این مردم تجربه‌های تلخ عسلویه و دیر و بسیاری از شهرستان‌های دیگر را به خاطر دارند و از آنجایی که هیچ حمایتی هم از سوی دولتمردان در این بزنگاه‌ها ندیده‌اند، تصمیم گرفته‌اند که دیگر در برابر سرابی با عنوان اشتغال‌زایی کوتاه نیایند و تسلیم این بهانه نشوند. این اتفاقی است که در بیرمی افتاده؛ اتفاقات تلخ استان بوشهر از مردم آن مردمی سلحشور ساخته که ارزش محیط زیست را به خوبی تشخیص داده‌اند و آنچه در گذشته از دست داده‌اند، چشم‌ها و گوش‌های‌شان را باز کرده است. بالای ۳۰۰ روز است که آدم‌هایی از اهالی محلی ساکن عمارت شیرینه شده‌اند و حتی آتش‌سوزی سه روز گذشته در این عمارت هم با هوشیاری آنها مهار شد تا خوشبختانه هزینه‌ای غیرقابل بازگشت به مردم تحمیل نشود. جوامع محلی به محیط زیست حساس شده‌اند و حالا می‌دانند ثروتی که خداوند به آنها داده است قابل واگذاری به غیر نیست. پویش بیرمی می‌تواند الگویی باشد برای سایر جوامع محلی کشور، برای کسانی که به چشم دیدند طرح‌هایی با نام اشتغال‌زایی به اجرا درآمدند، محیط‌زیست را تخریب کردند، تخریبگران رفتند و تنها میراثی که از آنها ماند، نه اشتغال بلکه به غارت بردن پتانسیل‌های طبیعی بود
