آسیب ماجراجویی افراطیون به منافع ملی (جلال خوش‌چهره )
حمله به سفارت عربستان سعودی در تهران و کنسولگری این کشور در مشهد هیچ منطق عقلانی و قانونی ندارد جز اینکه باورکنیم اقلیتی در پی ناکام کردن مردم در تحقق اهدافی هستند که در انتخابات خرداد ۹۲ و انتخابات پیش‌رو در پی آن بوده و هستند.
اقدام دولت سعودی در اعدام جمعی از شهروندان این کشور و به‌ویژه شیخ نمر، رهبر شیعیان عربستان، غیر انسانی و محکوم است.
در این‌حال رفتار مشکوک و غیر قابل دفاع گروهی افراطی به نمایندگیهای این کشور در ایران، نه تنها بر بار محکومیت رژیم سعودی نمی‌افزاید، بلکه توپ را در زمین ایران می‌اندازد که مدعی است؛ حقوق انسانی شهروندان سعودی در زنجیره اعدام مخالفان پایمال شده است.
اگر قرار بر محکومیت مدنی رفتار دولت عربستان است که برپایی تظاهرات اعتراضی و در خور شخصیت تاریخی ملت ایران و نیز بیانیه‌های مختلف مقام‌های کشور کفایت می‌کند. اما اگر قرار است این اتفاق بهانه‌ای شود در مصداق کردن اتهامات مخالفان ایران و ایجاد هجمه‌ای تازه علیه کشور، باید رفتار مرتکبان آن را نیت‌خوانی کرد.
هدف افراطیون فلج کردن دولت برآمده از اراده مردم در انتخابات سال ۹۲ است. آنان در این هدف از همه ابزار‌ها بهره می‌گیرند؛ حتی اگر منافع ملی و امنیت کشور دچار آسیب شود. حمله به سفارت یک کشور به معنی نقض کنوانسیون‌‌های بین‌المللی است که در آن بر امنیت نمایندگی کشورها تاکید و تصریح شده است. انکار این مهم به معنی بی مسوولیتی دولتی است که میزبان نمایندگی کشورهاست. حال در نظر بگیرید ایران در گذر از سال‌های سخت، تحریم‌های شکننده، دشمنان ریز و درشت در جامعه بین‌الملل، قرار است شرایط تازه‌ای را در دوران پساتحریم آغاز کند. از جمله تعهداتی که می‌تواند ورود سرمایه‌های خارجی را در کشور تسهیل کند، توانایی دولت در تامین امنیت نمایندگان خارجی در داخل کشور است. آیا اتفاق شنبه شب گذشته مستمسک لازم را به مخالفان نخواهد داد؟ در این‌حال آیا چنین رفتاری، تلاش دولت را در تحکیم روابط منطقه‌ای دچار اختلال نمی‌کند؟
دولت سعودی از زمان شروع بیداری عربی در سال ۲۰۱۱ تا‌کنون تاکتیک فرار به جلو را در پرهیز از تاثیرات انقلاب ملت‌های عرب دنبال کرده است. دخالت در سرنگونگی دولت منتخب «محمد المرسی» در مصر؛ دخالت در سرکوب قیام مردم بحرین، اقدام در سرکوب قیام مردم یمن؛ دخالت در جنگ داخلی سوریه و تلاش برای فرقه‌ای کردن فرآیند تحولات خاورمیانه و…
همه اقدام‌های راهبردی و تاکتیــــکی سعودی‌ها به این منظور بوده که برای تاخیــــر در انجام تغییرات اجتناب‌ناپذیر در ساختار سیاسی کهنه این کشور فرصت بخرند. از سوی دیگر با تنش‌زایی در فضای منطقه و القای ورود به عصر منازعات فرقه‌ای، به انسجام‌بخشی در درون نظام متزلزل سیاسی خود پرداخته و از حیاط خلوت محیط پیرامونی‌شان مراقبت کنند. البته دولت ریاض در دستیابی به اهداف یادشده کمترین نتیجه را داشته است، ولی فراموش نباید کردکه نقطه قوت سیاست راهبردی سعودی‌ها خرید زمان بوده است.
نظام سیاسی سعودی در اقدامی نابخردانه و برای فروکاستن از تزلزل‌های درونی، به استفاده از قدرت برهنه سرکوب رو آورده است. همین مهم روزنه لازم را برای تحول خواهان این کشور – اعم از شیعه و سنی – فراهم می‌کند تا آرمان‌های خود را در مسیر منطقی و واقعی دنبال کنند. اما وقوع آنچه در شنبه شب برای نمایندگیهای دولت این کشور در تهران و مشهد رخ داد، باردیگر فرصت را برای سیاست فراربه‌جلو و فرافکنی سعودی‌ها ایجاد می‌کند تا بهانه‌های تازه‌تری در دشمن‌تراشی پیدا کنند.
اقدام دولت سعودی در اعدام جمعی از شهروندان این کشور و به‌ویژه شیخ نمر، رهبر شیعیان عربستان، غیر انسانی و محکوم است.
در این‌حال رفتار مشکوک و غیر قابل دفاع گروهی افراطی به نمایندگیهای این کشور در ایران، نه تنها بر بار محکومیت رژیم سعودی نمی‌افزاید، بلکه توپ را در زمین ایران می‌اندازد که مدعی است؛ حقوق انسانی شهروندان سعودی در زنجیره اعدام مخالفان پایمال شده است.
اگر قرار بر محکومیت مدنی رفتار دولت عربستان است که برپایی تظاهرات اعتراضی و در خور شخصیت تاریخی ملت ایران و نیز بیانیه‌های مختلف مقام‌های کشور کفایت می‌کند. اما اگر قرار است این اتفاق بهانه‌ای شود در مصداق کردن اتهامات مخالفان ایران و ایجاد هجمه‌ای تازه علیه کشور، باید رفتار مرتکبان آن را نیت‌خوانی کرد.
هدف افراطیون فلج کردن دولت برآمده از اراده مردم در انتخابات سال ۹۲ است. آنان در این هدف از همه ابزار‌ها بهره می‌گیرند؛ حتی اگر منافع ملی و امنیت کشور دچار آسیب شود. حمله به سفارت یک کشور به معنی نقض کنوانسیون‌‌های بین‌المللی است که در آن بر امنیت نمایندگی کشورها تاکید و تصریح شده است. انکار این مهم به معنی بی مسوولیتی دولتی است که میزبان نمایندگی کشورهاست. حال در نظر بگیرید ایران در گذر از سال‌های سخت، تحریم‌های شکننده، دشمنان ریز و درشت در جامعه بین‌الملل، قرار است شرایط تازه‌ای را در دوران پساتحریم آغاز کند. از جمله تعهداتی که می‌تواند ورود سرمایه‌های خارجی را در کشور تسهیل کند، توانایی دولت در تامین امنیت نمایندگان خارجی در داخل کشور است. آیا اتفاق شنبه شب گذشته مستمسک لازم را به مخالفان نخواهد داد؟ در این‌حال آیا چنین رفتاری، تلاش دولت را در تحکیم روابط منطقه‌ای دچار اختلال نمی‌کند؟
دولت سعودی از زمان شروع بیداری عربی در سال ۲۰۱۱ تا‌کنون تاکتیک فرار به جلو را در پرهیز از تاثیرات انقلاب ملت‌های عرب دنبال کرده است. دخالت در سرنگونگی دولت منتخب «محمد المرسی» در مصر؛ دخالت در سرکوب قیام مردم بحرین، اقدام در سرکوب قیام مردم یمن؛ دخالت در جنگ داخلی سوریه و تلاش برای فرقه‌ای کردن فرآیند تحولات خاورمیانه و…
همه اقدام‌های راهبردی و تاکتیــــکی سعودی‌ها به این منظور بوده که برای تاخیــــر در انجام تغییرات اجتناب‌ناپذیر در ساختار سیاسی کهنه این کشور فرصت بخرند. از سوی دیگر با تنش‌زایی در فضای منطقه و القای ورود به عصر منازعات فرقه‌ای، به انسجام‌بخشی در درون نظام متزلزل سیاسی خود پرداخته و از حیاط خلوت محیط پیرامونی‌شان مراقبت کنند. البته دولت ریاض در دستیابی به اهداف یادشده کمترین نتیجه را داشته است، ولی فراموش نباید کردکه نقطه قوت سیاست راهبردی سعودی‌ها خرید زمان بوده است.
نظام سیاسی سعودی در اقدامی نابخردانه و برای فروکاستن از تزلزل‌های درونی، به استفاده از قدرت برهنه سرکوب رو آورده است. همین مهم روزنه لازم را برای تحول خواهان این کشور – اعم از شیعه و سنی – فراهم می‌کند تا آرمان‌های خود را در مسیر منطقی و واقعی دنبال کنند. اما وقوع آنچه در شنبه شب برای نمایندگیهای دولت این کشور در تهران و مشهد رخ داد، باردیگر فرصت را برای سیاست فراربه‌جلو و فرافکنی سعودی‌ها ایجاد می‌کند تا بهانه‌های تازه‌تری در دشمن‌تراشی پیدا کنند.
