حسین هاشم پور، روزنامه نگار و سردبیر ایران آرت گفت: فقط و فقط استعداد ذاتی و خلاقیت هنری هنرمندان امیدوار‌کننده است، غیر از این، سال هاست هنر ایران از مسیر توسعه دور مانده و زنگ خطر به صدا درآمده است. زیرا زیرساخت‌ها و امکانات درجا می‌زند، حتی رو به استهلاک، تخریب و بالطبع کم شدن می‌رود اما به موازات آن دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌ها به سرعت با تکنیک سری دوزی، فرت و فرت فارغ التحصیل هنر بیرون می‌دهند. او افزود: برخی آمار می‌گویند سالانه از دانشگاه‌های رسمی ۴۵۰۰ کارشناس تئاتر، سینما، تجسمی، موسیقی و… با هزاران امید و آرزو وارد بازار کار می‌شوند و برخی این را به علاوه خروجی‌های آموزشگاه‌های آزاد که می‌کنند می‌شود عدد شگفت‌آوری که اگر در دیگر ممالک فرصت است، اینجا،این سال‌ها و این روزها بوی تهدید به خود گرفته است. طبق آمار منتشر شده در ۱۳۹۵ از منظر وضعیت بیکاری فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌ها، ۲۷ درصد کارشناسان رشته‌های هنر گرفتار بیکاری می‌شوند و از این نظر جایگاه دوم را دارند؛ از ۷۳ درصد باقی‌مانده کمتر از ۵ درصد در بازار کار مرتبط با رشته درسی خود فعالیت دارند. هاشم پور یادآوری می‌کند آمار سازمان سنجش نشان می‌دهد
در کنکور سراسری سال ۹۹ رشته‌های هنر ۱۱۳ هزار و ۷۳۲ داوطلب داشته: ۸۰ هزار و ۸۵۶ داوطلب زن و ۳۲ هزار و ۸۷۶ داوطلب مرد! این در حالی ست که متقاضیان شرکت در کنکور سال ۹۵ رشته‌های هنری ۵۴ هزار و ۶۹۷ نفر بوده است؛ این رشد فزاینده علاقه به تحصیل در هنر در روزگاری است که بازار فعالیت‌های هنری در ایران بسیار کساد و نا به سامان ارزیابی می‌شود. سردبیر ایران آرت تاکید می‌کند: مسئله بسیار ساده است دولت به عنوان متولی اصلی توسعه هنر از خیل علاقمندان به هنر عقب مانده و این عقب ماندگی هر روز خود را بیشتر نشان می‌دهد. او گفت: شاهد مثالش گفته‌های معاون هنری سابق وزارت ارشاد که شهریور ۱۳۹۳ اعلام کرد: طی چند سال اخیر سالانه بیش از هزار و ۴۰۰ نفر در رشته تئاتر فارغ التحصیل شده‌اند که این تعداد در حال افزایش است؛ حتی اگر ۲۰ درصد از این شمار نیز بخواهند به طوری جدی در این عرصه فعالیت کنند امکانات لازم برای آنان مهیا نیست. آمار به روزتر می‌خواهید، رئیس انجمن مدرسان خانه تئاتر به تازگی گفته است در کشور ما ۶۵ واحد دانشگاه تئاتری وجود دارد که بیشترشان علمی کاربردی و آزاد هستند و سالانه حدود ۲۰۰۰ فارغ‌التحصیل تئاتر داریم. هاشم پور خاطرنشان کرد: راستش کافی ست به حافظه شهری تان مراجعه کنید، آیا به موازات این همه هنرمند تحصیل کرده مدعی پرانرژی، سازه‌های فرهنگی هنری هم زیاد شده است؟ آیا بودجه‌های هنری رشد کرده اند؟ آیا دولت و مجلس، هوشمندی،تعقل و تعهد به خرج داده بخش‌های خصوصی را پای کار آورده اند؟ بله، با شما موافقم مطلقا نه.» او یادآوری کرد: پیشتر همین دوم تیرماه نوشتم: کرونا کار ناتمام همه دولت‌های این چهل سال را به اتمام رساند که
یک یک شان با انتخاب دورترین گزینه‌ها برای وزارت فرهنگ، سهم بودجه هنر را به شش دهم درصد کل بودجه کشور تنزل دادند؛ یعنی حتی یک درصد کل بودجه مملکت هم سهم فرهنگ و هنر نیست هیچ، همین شش دهم درصد را هم هنر با خیلی دیگر موضوعات شریک است!! و تازه کیست که نداند بودجه بخور و نمیر فعلی هم محقق
نمی‌شود، کما اینکه گفته می‌شود سال گذشته فقط نزدیک ۷۰درصد بودجه مصوب هنر تخصیص یافته است. این روزنامه نگار افزود: جالب اینجاست که دولت از کم کاری در تخصیص تمام و کمال بودجه هنر عذرخواهی نمی‌کند، زیرا از اساس چنین رسمی در کشورمان نهادینه نشده و انجمن‌ها و خانه‌های هنر هیچ‌گاه در خصوص بودجه هنر مطالبه گری جدی نکرده اند. به موازاتش معمولا وزارت ارشاد و معاونت‌ها هم به روی مبارک نمی‌آورند، فقط کمر جامعه هنری است که زیر بار روزافزون گرانی و تورم خم‌تر می‌شود. او تاکید می‌کند: تازه گلایه مختص امروز کرونا زده نیست که دولت در تثبیت قیمت نان و پنیر مردم درمانده است، گلایه اساسی مربوط به روزهایی ست که قیمت نفت سه رقمی بود یا هنوز قیمت دلار چهار رقمی نشده بود و می‌شد آب رفته را به جوی هنر بازگرداند و برخی معتقدند آگاهانه جلوی این کار گرفته شد.
بی‌جهت نیست این روزها رسانه‌ها مملو شده از مصاحبه‌های انتقادی هنرمندان عرصه‌های مختلف هنر که هر روز تیزتر و تندتر می‌شود. او گفت: طنز ماجرا اینجاست که حتی این روزها نیز دست از سر کچل هنر و هنرمندان بر نمی‌دارند، کرونا در مترو، هواپیما، اتوبوس، پاساژها، سفرها و… با جان آدم‌ها بازی می‌کند، آن وقت تنها اماکنی که تعطیل می‌شوند تئاتر و سینماست!
راستش حق دارند هنرمندان این تبعیض را
پدر کشتگی با هنر تعبیر می‌کنند. کار همه کار است، کار هنرمندان عار. مسئولی هم پاسخ نمی‌دهد هنرمندان از کجا بیاورند بخورند؟ او گفت: پاییز سال گذشته، غلامرضا صنعتگر خواننده قدیمی پاپ خبر داده بود: «من بسیاری از خوانندگان باسابقه را می‌شناسم که این روزها خانه نشین شدند. حتی یکی از خوانندگان سرشناس متاسفانه در اسنپ مشغول فعالیت شده است.» هاشم پور افزود: اما پاییز امسال هر هنرمندی را می‌بینید چندین دوست هنرمند را سراغ دارد که در یکی از تاکسی‌های اینترنتی دنده می‌زند، یکی می‌گفت شانس آوردیم ماسک اجباری شده تا حریم خصوصی مان حفظ شود. دیروز دوستی کامنتی تراژیک را به من نشان داد: دو جوان «روزنامه نگار» مشکل شان این بود که از به کارگیری راننده‌های زیر ۲۳ سال و دارای گواهینامه با عمر کمتر از دو سال در ناوگان حمل و نقل عمومی از جمله اسنپ و تپسی جلوگیری می‌شود و آنها از دوستان شان تقاضای آشنا و پارتی داشتند! بله شوربختانه روزگار همه اهالی فرهنگ و هنر صعب العبور شده و رنگی به رخسار نویسنده تا موزیسین نمانده است. هاشم پور در پایان گفت: حتما راننده تاکسی
بودن، از هر نوعش، شغل شریف و بسیار
حائز اهمیتی برای جامعه است اما رانندگان محترم هم دوست ندارند هر کس بیکار شد، فرمان اتومبیل را بچرخاند و مسافر کشی کند؛ امری که این روزها هنرمندان برای امرار معاش بدان مجبورند و در حیرت‌اند که چرا مسئولان ساکت اند، این سکوت از رضایت است؟
