یک مستند و یک کتاب دربارۀ چراغ خاموش شده هنر ایران پری صابری به روایت پری‌بانو
فرهنگ ایرانی او را با ریشه‌های این سرزمین آشنا کرد به اندازه‌ای که توانست در این خاک ببالد، بزرگ شود و بتواند با زبان مادری از آثار بزرگانی چون حافظ، سعدی، مولوی، عطار و فردوسی بهره‌مند شود از دهۀ ۴۰ تا ۱۳۹۷ در داخل و خارج کشور در اشاعۀ آن به بهترین شکل بکوشد.
عصر ایران؛ رضا صائمی- درگذشت پری صابری را می توان به مثابه یتیم شدن تئاتر ایران دانست که آدمی از مرگ مادر یتیم می‌شود و او نقشی مادرانه برای تئاتر ایران داشت؛ در زایش و پرورش آن.
این روزها از پری صابری بسیار گفته و نوشته‌اند اما در این یادداشت برآنم مستندی را برای تماشا معرفی کنم که تماشاگه راز پری صابری و زندگی فردی و هنری اوست؛ مستند «پری بانو» به کارگردانی بیژن شکرریز و تهیه کنندگی علیرضا حسینی که هم برای آنهایی که شناخت چندانی از پری صابری ندارند و هم برای آنها که او را می شناسند می‌تواند جذاب و تماشایی باشد چراکه هم آشنایی‌زایی می‌کند و هم آشنایی‌زدایی.
کانال عصر ایران در تلگرام
کارگردان، مستند خود را با جهان ذهنی پری صابری آغاز می‌کند. زمانی که او از تصویر، رنگ و زندگی صحبت می‌کند و نشان می دهد چقدر زندگی او برساختۀ رنگ و تصویر است” حتی چیدمان خانه و دکوراسیون آن متاثر از همین دو عنصر است و اهمیت فضاسازی را به میانجی رنگ و تصویر برجسته می سازد.
بیژن شکرریز کتابی هم دارد درباره پری صابری به نام «بانوی رند» که در واقع مجموعۀ مصاحبه‌هایی است که با پری صابری داشته است.
در بسیاری از آثار مستند تصویر مصاحبه کننده دیده می‌شود اما در «پرتره» کارگردان آگاهانه خود را حذف کرده است. به همین دلیل ما در اینجا با یک خود زندگی‌پنداری سوژه مواجه‌ایم. به صورتی که خود شخصیت از زندگی‌اش می‌گوید. همچنین با روایت او از شخصیت‌های دیگری چون گلستان، صادق هدایت و مصدق رو به روییم.
