بحث روز اپیدمی کرونا و موج تازه‌ای است که مثل برق و باد در حال بازگشت و فراگیر‌شدن است.
این نوع رویدادها در جامعه پهناور و پیچیده‌ای مثل ایران، در فقدان شناخت و کنترل همه گوشه و کنارها و نداشتن آمار و اطلاع از کلیه زوایای جامعه است. ما نقاط پنهان فراوان داریم. حفره‌هایی در شهرها و روستاها، در محله‌ها و کوچه و خیابان‌ها و حتی در برخی خانه‌ها و اماکن که برخی بینوایان در آن سکنی گزیده‌اند. اما امروزه افزون بر تمام این‌ها پدیده افراد فاقد مسکن مشخص، فاقد هویت سجلّی و ثبتی و افزون بر این مهاجران غیرقانونی و کودکان کار است.
همین حفره‌های ناپیدا و نامشخص در نقشه آماری و نمودار شناسایی، در هر حالتی موجب مشکل می‌شود و همچون کانون شیوع بیماری‌های جسمی و روحی و اجتماعی، از انتشار کرونا تا جرم و جنحه و برهم زدن انواع نظم‌ها و قواعد اجتماعی عمل خواهد کرد. سوای از این مسایل، البته غم و اندوهی هم هست؛ اینکه این‌ها انسان‌اند و همنوع ما هستند و در چنین وضع نازل و شرایط دردناک دست و پا می‌زنند.
دو هفته پیش در شورای شهر، بحث بر سر کودکان زباله‌گرد بود که هر ماه و در هر بازه زمانی طی چندین ماه، میانگین سن و سال آن‌ها پایین و پایین تر آمده و هم‌اکنون به کودکان زیر ده سال هم رسیده است. در شورا، تقریباً تمام اعضا از صفت‌های مشخصی بر این بینوایان سخن گفتند، اما یک کلمه بیش از همه نمود داشت و آن کلمه به صاحبکار یا صاحبان واقعی این گروه‌های خرید و فروش شده مربوط بود: ر شورای شهر، بحث بر سر کودکان زباله‌گرد بود که هر ماه و در هر بازه زمانی طی چندین ماه، میانگین سن و سال آن‌ها پایین و پایین تر آمده و هم‌اکنون به کودکان زیر ده سال هم رسیده است.. افزون بر شیشه و کاغذ و فلزات و پلاستیک و … البته خون و عمر کودکان و گاهی معامله اجزای بدن آن‌ها یا سوء‌استفاده جنسی را هم باید تجارت مافیایی مذکور بیفزاییم. چگونه می‌توانیم این وضع فجیع را ببینیم و از جوانب زشت و کثیف آن سخن نگوییم؟
چشم بستن بر این واقعه و جلوگیری نکردن از این تداوم این وضع و درنیافتادن با این مافیا و بازنگردان حق و حقوق مردم و بیچارگان، امری نیست که قابل چشم‌پوشی باشد. یک قلم از درآمدهای این گروه می‌‌تواند برای تمام این بچه‌ها و خانواده‌هایشان خانه و آموزش و بهداشت و امنیت فراهم کند و شهر و شهرداری را برای همیشه از معضل کودکان رها شده و کودکان کار و بد‌سرپرست رها سازد.
امروز هر کاری انجام دهیم و هر طور عمل کنیم، فردا همان را درو خواهیم کرد و به چنگ خواهیم آورد. اگر دولت نمی‌تواند کودکان یتیم را سرپرستی کند و نیروهای مقتدر انتظامی و امنیتی نتوانند مافیای بردگی و نکبت را بچینند و مردم سرزمین خود را از شر این تبهکاران برهانند، پس چگونه باید با این جرثومه‌های شوم مقابله کرد؟ منتظریم و هر روز انتظار برابر است با گسترش فاجعه که امروز رخ می‌دهد و در تصاعدی غیر قابل محاسبه فردا و فرداها باید جلو چشم ما و فرزندانمان رخ دهد
