پرونده پانزدهمین جشنواره موسیقی نواحی شب گذشته با تمام فرازها و فرودها بسته شد. هنرمندانی روی صحنه رفتند، ساز نواختند و موسیقی منطقه خودشان را زنده کردند و بار دیگر یادآور آیین‌ها، نواهای گوناگون سرزمین ایران شدند.
دنیا پاپایی: در این دوره از جشنواره نواها و سازهای مختلفی نواخته شد. هنرمندان هرکدام با نواختن نواهای محلی منطقه خودشان برای مخاطبان علاوه بر آگاهی، شادی هم رقم زدند. اما در این دوره برخی از هنرمندان از سفر به این جشنواره جا ماند. علی اکبر بهاری به دلیل بیماری پسرش از سفر جا ماند. او از استادان به نام موسیقی خطه خراسان رضوی است بهاری سال ۱۳۳۷ در خراسان متولد شد و از نوازندگان به نام ساز قشمه است که با نوازندگی این ساز بخشی از هنر موسیقی شمال خراسان را به نمایش می‌گذارد.
موسیقی و نوازندگی در هنر اجدادی خانواده اوست. علی‌اکبر بهاری از دوازده سالگی در مجالس ساز زده و حال که ۶۵ سال سن دارد با فرزندان و نوه‌های خود همچنان می‌نوازد: «ماها از پدرجدی به این کار رسیده‌ایم. طایفه ما همه هنرمند هستند و از کودکی تا به امروز این هنر را ادامه داده‌ایم.»
او علاوه بر نوازندگی، سازهای سرنا، قشمه، کمانچه و دهل به فرزندان و نوه‌های خود آموزش داده‌است. همچنین شاگردان زیادی را تربیت کرده است: «در حال حاضر ۱۶ شاگرد دارم که خیلی به آموختن ساز علاقه دارند. بچه‌های خودم به موسیقی خیلی علاقه دارند و سازها را خوب می‌نوازند.»
نوازنده آلبوم «موسیقی نواحی ایران – موسیقی شمال خراسان – قشمه نوازی» تغییر سلیقه نسل جوان را نگران کننده می‌داند: «از زمانی که کیبورد و ارگ آمده، نسل جوان که از موسیقی اجدادی خودش چیزی نمی‌داند به این سمت کشیده شده است. متاسفانه نسل جوان نمی‌داند که موسیقی خودمان چقدر غنی و قوی است، برای همین به سمت ارگ کشیده می‌شود. من نگران این هستم که اگر علاقه جوانان به این نوع موسیقی ارگ زیاد باشد موسیقی اجدادی و طایفه‌ای ما از بین می‌رود.»
بهاری که عمری در موسیقی نواحی صرف کرده است درخواست ساده‌ای دارد: «همیشه در رادیو و تلویزیون از من سوال کرده‌اند که برای موسیقی نواحی چه باید کرد و من همیشه گفته‌ام که سازهای مثل قشمه، سرنا، کمانچه، دهل را به فرزندان خود یاد بدهید. حیف است که این سازها گم بشود و از بین برود. من تمام تلاش خودم را می‌کنم تا این ساز را به جوانان یاد بدهم، بعضی‌ها به حرف من گوش کردند و به بچه‌های خودشان این سازها را یاد داده‌اند.»
این پیشکسوت موسیقی نواحی صدای ساز دوتار و دیگر سازهای موسیقی نواحی را قدر و با کیفیت خواند: «وقتی پای این سازها می‌نشینم انگار در این دنیا نیستم، چقدر کیفیت و صدای سازها خوب است، من دیگر نمی‌توانم به صدای سازهای دیگر گوش کنم.»
بهاری مدرک درجه یک هنری دارد، همه نوع موسیقی را دوست دارد: «همه انواع موسیقی خوب است. نمی‌گویم که بعضی از موسیقی‌ها بد است اما موسیقی‌ای خوب است که حال شنونده را خوب کند و به او انرژی بدهد.»
این نوازنده به ذکر خاطری از پدر مرحومش می‌پردازد. زمانی که حال جسمی و روحی جوانی با صدای ساز پدرش خوب می‌شود: «پدرم هر روز به دیدن این جوان مریض می‌رفت و برای او می‌نواخت. پدرم سازش را در می‌آورد. اوایل جوان نمی‌توانست تکان بخورد اما با شنیدن ساز قشمه به تدریج دستش را حرکت داد و سرانجام او راه رفت. پدرم او را بغل کرد و جوان به مرحوم پدرم گفت: «تو جون منو با سازت نجات دادی.» می‌خواهم بگویم که موسیقی خوب است که درمان باشد، حال دل مردم را خوب کند.»
نوازنده آلبوم «موسیقی نواحی ایران – موسیقی شمال خراسان – سرنا نوازی» این دوره از جشنواره را به خاطر بیماری پسرش از دست داده است با این حال از شرکت در جشنواره استقبال می‌کند: «جشنواره خیلی خوب است. مردم را می‌بینیم و آنها هم به ساز ما گوش می‌کنند. اگر جشنواره نباشد موسیقی نواحی در خانه زندانی می‌شود.مردم دلشان با موسیقی شاد می‌شود»
او دوران کرونا را بدترین دوران یاد می‌کند: «من هر روز باید سازم را از جعبه‌اش دربیارم و دستم بگیرم. دلم برای سازم تنگ می‌شود. زمانی که کرونا بود ما که هنرمند بودیم، پوسیدیم. ما با موسیقی زنده هستیم.»
