یادی از سالهای پر برف و باران گذشته نوشته ای از همشهری عزیزمان دکتر سید جعفر علمداران

این متن را امروز صبح در جواب استاد آفتاب که از نیامدن باران وبرف غمگین بودند نوشتم. ویادی از سال های پر برف وباران نمودم.

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

—-
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور
—-
گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید
هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب

جمله می داند خدای حال گردان غم مخور

شما یوسف را باد و بَریش تصور کنید و کلبه احزان را ایران.
رِفقا
خدا کنه تا شَو چله یَک برف اندازخُبِ بیه

یادش بخیر
دِکوچه زرنگیز برف که مییَمه از دوطرف بِرفار مِرختن دِ کوچه وُ از دوطرف یک راه بَریک وا مِکردن.از دو طرفِ کوچه کِ رد مِرفتِم
نفر نفرِر نِمِدی از بَسکه برف تلمبار رفته بو.
خلاصه
برفار که مِنداختم وُ بُمبِ خودمار که طِی مِکِردِم بدون گفتن همسیه برفار اونارُم مِنداختم و تموم که مرف
ازَم لو بُم وَرَم رو برفا مِیمیِم به طِی کوچه و درِ چُویر حُولیر هُل مُدایِم و هَشتیر رد مِکردِم و مییمیم به طی حولی.
پَرُوِر تِرغَز مِدایم دِ زیر تالار دِ گوشه حولی و کِله کَشِر از کله عرق کرده و سرِ ماشین کِرده بِدر مِیوردِم و چُکمه هارُم هُووووو مِپُرندِم دِ زِرِ تالار بری برف اَندَزی نِماشُم یا کلّه سحر صِبا صُب. نیم تِنه مِدرسَر که خدا بیامرز نه نه وِر لُو گِردنش
پارچه سِفِد دُخته بو ؛ از ترس آقای آزادی( روحش شاد مدیر دبستان ۲۵شهریور) آرومَک بدر مِکِردم و مِتِکُندِم و از چُو لِبَسی اَ ویزو مِکِردِم منچَستم دِ کنارنه نه و سِماور و چراغ علا ءالدین وسط خَنه که دِگِ بُلغور بشیر دِ بالاش غُل غُل مکِرد.
چای که از چُنِّه قوری چینی گل سرخی و غَب غَب سمار دِ اَستکان کِمر بَریک و نعلبکی انگشتی گلدار بِدست سُلطان غم مادر مِرِخت و شلغم داغ و نون و پنیرخَنِگی و جُوز شیره و صدقه بلاگردون های نه نه چه حالی داش. (خدابیامرزش)

یاد باد آن روزگاران یاد باد

علمداران پنجشنبه ۱۰ آذر۱۴۰۱