پروانه‌ای که پر زد نگاهی به زندگی پروفسور پروانه وثوق که عمرش را پای درمان سرطان کودکان گذاشت

بارها این صحنه را در مطب ایشان شاهد بودم که پشت سر مریض از اتاقش خارج می شد و یواشکی اشاره می کرد که حق ویزیت پرداختی را پس بدهید.
پروفسور پروانه وثوق ، رئیس هیات امنای بیمارستان خیریه محک ، در حالی در ۷۸ سالگی دار فانی را دواع گفت که نیم‌قرن ، در خدمت کودکان مبتلا به سرطان بود و بسیاری را از مرگ نجات داد.
او که دارای مدرک فوق تخصص خون و آنکولوژی کودکان بود ، برغم آن که امکان زندگی در خارج از کشور را داشت ، در ایران ماند تا کودکان ایرانی را از بیماری سرطان نجات دهد و فرشته نجات شان باشد.
زهرا دیانتی زاده، پرستار و دوست ۴۱ ساله پروفسور وثوق که ۳۰ سال در بیمارستان کودکان علی اصغر (ع) و ۱۱ سال در مطب پروفسور وثوق با وی همکاری داشته است، در گفت و گو با عصرایران با بیان اینکه پروفسور وثوق کاملا خیرخواهانه و بدون دستمزد با «محک» همکاری می‌کرد، گفت: بارها این صحنه را در مطب ایشان شاهد بودم که پشت سر مریض از اتاقش خارج می‌شد و یواشکی اشاره می‌کرد که حق ویزیت پرداختی را پس بدهید.وی سراسر سال‌های همکاری با پروفسور وثوق را پر از خاطره‌های تلخ و شیرین خواند و افزود: آقایی را به خاطر دارم که فرزندش را برای درمان بیماری سرطان از شهرستان نزد پروفسور وثوق آورده بود، اما برای نوبت بعدی درمان مراجعه نکرد تا اینکه به خاطر وخیم شدن حال فرزندش دوباره نزد پروفسور آمد.
ایشان در ابتدا پدر کودک بیمار را به خاطر این تأخیر مؤاخذه کرد. پدر کودک هم پاسخ داد: که من هشت فرزند دیگر هم دارم و یک کار و زندگی روستایی که نمی‌توانم تعطیلش کنم و با این هزینه‌های رفت و آمد و اقامت در تهران فقط به این فرزندم برسم.
اگر بچه‌ام بمیرد، من می‌مانم و هشت بچه دیگر، اما اگر گاوم بمیرد، همه‌مان از گرسنگی خواهیم مرد.
این پرستار ادامه داد: برای حل این مشکل پروفسور وثوق تمامی هزینه‌های رفت و آمد و اقامت این کودک را در تهران تقبل کرد و این در زمانی بود که هنوز مؤسسه محک تأسیس نشده بود.
وی با اشاره به اینکه پرفسور وثوق هرگز ازدواج نکرد و بخشی از وقتش را نیز صرف پرستاری خواهر بیمارش کرد، گفت: هر کدام از کودکان و نوجوانان بیمار که پس از پایان دوره درمان و نجات از رنج بیماری به بالندگی می‌رسیدند و پس از فارغ التحصیلی یا ازدواج و بچه‌دار شدن، با همسر و فرزند به دیدار پروفسور وثوق می‌آمدند، گل از گل ایشان می‌شکفت و با افتخار و لذتی وصف ناشدنی در چهره می‌گفت که یکی دیگر از فرزندانم را به سلامتی و سامان تحویل جامعه دادم و به آغوش خانواده بازگرداندنم.
دیانتی زاده با بیان اینکه بزرگ‌ترین رنج دکتر وثوق، رنج کودکانی بود که زیر بار سرطان دوام نمی‌آورند، افزود: پروفسور وثوق رابطه عمیقی با خدا داشت، اهل تظاهر نبود و نماز و نیایش او هرگز ترک نمی‌شد.
وی در پایان گفت: در یک کلام «او پروانه‌ای بود که پر زد.»
بیوگرافی
پروفسور پروانه وثوق را «فرشته نجات کودکان سرطانی ایران» و «مادر ترزای ایران» می‌نامیدند.
۳۰ اردیبهشت ماه سالروز درگذشت اوست.
دکتر پروانه وثوق، فوق تخصص خون و آنکولوژی و رئیس هیأت امنای محک، از ابتدای تأسیس محک همواره در کنار بنیانگذاران این مؤسسه بود. او با علم و دانش بی‌کران خود هزاران کودک مبتلا به سرطان را در مسیر درمان و بهبودی همراهی کرد.
دکتر پروانه وثوق از آغاز فعالیت بیمارستان
فوق‌تخصصی سرطان کودکان محک، به عنوان رئیس علمی بیمارستان، به صورت داوطلبانه (بدون دریافت حقوق)، لحظات عمر و دانش ارزشمند خود را وقف کودکان مبتلا به سرطان کرد.
در زندگینامه پروفسور پروانه وثوق آمده است: دکتر پروانه وثوق، متولد اسفند ماه ۱۳۱۴ در تفرش است. وی دکترای عمومی خود را در سال ۱۳۴۲ از دانشکده علوم پزشکی دانشگاه تهران دریافت کرد و دوره‌های تخصصی و فوق تخصصی اطفال و کودکان را در دانشگاه‌های کمبریج، ماساچوست و ایلینوی گذراند و دوره تکمیلی فوق تخصصی خون و سرطان کودکان را در دانشگاه واشنگتن سپری کرد.
پروفسور پروانه وثوق طبابت در ایران را از سال ۱۳۵۰ آغاز کرد. ایشان که از مؤسسان رشته فوق تخصصی خون و سرطان کودکان بود، بخش هماتولوژی و آنکولوژی اطفال را در بیمارستان علی اصغر(ع) راه‌اندازی کرد. وی همچنین با حضور داوطلبانه و هدایت علمی، سبب شد تا بیمارستان فوق تخصصی سرطان کودکان محک در سال ۱۳۸۶ شروع به فعالیت کند و بیش از هزاران کودک را تحت درمان قرار دهد.دکتر وثوق با مهربانی،‌ بردباری، دانش ارزشمند و وارستگی از مسائل مادی تلاش خود را تا آخرین روز حیات در جهت بهبود و خدمت‌رسانی به کودکان مبتلا به سرطان ادامه داد. از این استاد فرزانه بیش از ۱۰۰ عنوان مقاله و کتاب در زمینه بیماری‌های خون و سرطان کودکان به جای مانده است.
حضور فعال او در انجمن‌های بین المللی سرطان اطفال (SIOP)، اتحادیه بین المللی کنترل سرطان (UICC)، شبکه بین المللی تحقیق و درمان سرطان (INCTR)، اتحادیه سرطان کودکان خاورمیانه (MECCA)، برنامه سرطان اطفال در کشورهای در حال توسعه(PODC)، ریاست برد فوق تخصصی خون و سرطان کودکان و عضویت در فرهنگستان علوم پزشکی ایران، یادگار دانش، تخصص و تعهد حرفه‌ای اوست.